Πόσοι άραγε θυμούνται τον λόγο για τον οποίο η Ελλάδα ζήτησε τη χρηματοδοτική βοήθεια του ΔΝΤ και των εταίρων της το 2010;
Τότε (δεν είναι και πολύ μακριά) οι αγορές είχαν διαμορφώσει το κόστος δανεισμού της χώρας σε απαγορευτικά υψηλά επίπεδα και υπό την απειλή μίας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, οι εταίροι μας (με το αζημίωτο) και το ΔΝΤ μας δάνεισαν, προκειμένου να μην έχουμε ανάγκη τις αγορές.
Μόνο που ο «αναπνευστήρας» του δανεισμού από τα μνημόνια δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια.
Υποτίθεται πως με την ολοκλήρωση και του 3ου μνημονίου, η χώρα θα είχε πλέον τη δυνατότητα να βγει στις αγορές και να δανειστεί αυτόνομα και με ένα λογικό επιτόκιο.
Βέβαια όλα αυτά εφόσον οι αγορές πειστούν ότι η Ελλάδα έχει ξεπεράσει τα δημοσιονομικά της προβλήματα, έχει βιώσιμο χρέος και το επιτόκιο δανεισμού της κυμαίνεται σε ρεαλιστικά επίπεδα.
Όμως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει, είτε γιατί οι αγορές «φοβούνται» αυτή την περίοδο την περίπτωση της Ιταλίας και «τιμωρούν» και εμάς, είτε γιατί δεν έχει χαρακτηριστεί ακόμη το ελληνικό χρέος ως βιώσιμο από την πλευρά του ΔΝΤ.
Και τι θα γίνει τώρα;
Θα μας δώσουν και τα τελευταία δανεικά του 3ου μνημονίου (κάπου 10-11 δις ευρώ) και μαζί με το πλεόνασμα της εκτέλεσης του προϋπολογισμού(που είναι απόρροια της υπερφορολόγησης και της μεγάλης περικοπής δαπανών), θα δημιουργήσουμε ένα «μαξιλάρι» αποθεματικού κάπου 20 δις ευρώ για να μη βγούμε στο άμεσο χρονικό διάστημα στις αγορές και πάθουμε ζημιά από τα υψηλά επιτόκια.
Επί της ουσίας, και μετά τη λήξη του 3ου μνημονίου θα παραμείνουμε «ανάπηροι».
Δυστυχώς δεν έχουν ακόμη εκλείψει οι λόγοι που μας έβγαλαν εκτός αγορών το 2010.
Από το φύλλο της THESSNEWS #111 (23/06/2018-24/06/2018)
