Πολλές φορές με εκπλήσσει η ωμότητα ορισμένων «βολεμένων» είτε του ιδιωτικού, είτε του κρατικού τομέα, οι οποίοι προσεγγίζουν με πρωτοφανή κυνισμό την εσωτερική υποτίμηση, στην οποία εξακολουθεί να υποβάλλεται η ελληνική κοινωνία παρ’ όλη την πορεία των τελευταίων οκτώ ετών.
Το άκουσα πρόσφατα στο Ράδιο-Θεσσαλονίκη, όταν ένας ακροατής τηλεφώνησε και είπε ότι οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να μειωθούν και άλλο (αν και έχουν συρρικνωθεί σε ορισμένες περιπτώσεις έως και 50%), γιατί παίρνουν πολλά.
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι το περαιτέρω ξεφούσκωμα αποδοχών, αμοιβών και μισθών είναι απαραίτητο. Δεν έχουν βέβαια επιχειρήματα για να το τεκμηριώσουν, απλά ερμηνεύουν την πραγματικότητα διαστρεβλωμένα μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα της δικής τους πολύ καλύτερης κατάστασης. Τι μας νοιάζουν οι άλλοι…
Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι γενικά όλη η μνημονιακή «τρέλα» ήταν άκρως απαραίτητη.
Εκείνο που λείπει, όπως πάντα στην Ελλάδα, είναι η αίσθηση και η ύπαρξη του μέτρου.
Πάρα πολλά μέτρα που περιέχονταν στα μνημόνια έπρεπε όντως να τα είχαμε εφαρμόσει από μόνοι μας.
Οι συντάξεις προφανώς και έπρεπε να συρρικνωθούν, αλλά όχι να…ισοπεδωθούν.
Ο ιδιωτικός τομέας προφανώς και χρειάζεται να φορολογείται, αλλά όχι να…υπερφορολογείται.
Η ακίνητη περιουσία προφανώς και θα έπρεπε να φορολογηθεί, αλλά κατά τη δική μου εκτίμηση όχι στο επίπεδο της πρώτης κατοικίας.
Στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Από το ένα άκρο στο άλλο και τούμπαλιν.
Η έλλειψη μέτρου μάς χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό ως λαό. Παρόλο που οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν ως κανόνα το «μέτρον άριστον».
Όταν θα βάλουμε ως πολίτες και ως κοινωνία το μέτρο στη ζωή μας, τότε θα σταματήσει η κατρακύλα μας. Μέχρι τότε θα κλωτσάμε το τενεκεδάκι στην κατηφόρα…
Από το φύλλο της THESSNEWS #109 (09/06/2018-10/06/2018)
