Κάτι αλλάζει στη Θεσσαλονίκη στο επίπεδο της ανάπτυξης ή ακόμη πρέπει να περιμένουμε;
Αυτό είναι το ερώτημα που ταλανίζει το μυαλό οποιουδήποτε έχει ενημερωθεί για τις εξελίξεις στο λιμάνι, στο αεροδρόμιο, στο Μετρό, ακόμη και στον σιδηρόδρομο με την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Η πιο ψύχραιμη τοποθέτηση είναι πως σίγουρα κάτι θα έχει αλλάξει προς το καλύτερο σε 3-4 χρόνια από σήμερα.
Τότε θα προκύψει μία σύγκλιση: θα ολοκληρώνονται σχεδόν ταυτόχρονα όλες οι επενδύσεις στο αεροδρόμιο, οι περισσότερες στο λιμάνι, πιθανότατα όλη η βασική γραμμή και σίγουρα η επέκταση προς Καλαμαριά του Μετρό Θεσσαλονίκης, ενώ θα έχουν προχωρήσει σημαντικά και θα έχουν τελειώσει επιτέλους οι επενδύσεις σε νέες σιδηροδρομικές υποδομές.
Η Θεσσαλονίκη έχει το πλεονέκτημα της γεωπολιτικής θέσης, το οποίο όμως ουδέποτε το έχει εξαργυρώσει στο παρελθόν.
Έλλειψη υποδομών, ανεπάρκεια πόρων και σχεδόν μηδαμινή πολιτική βούληση δεν επέτρεψαν στην πόλη να πορευτεί με βάση ένα στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης με ορίζοντα δεκαετίας.
Γιατί, υπάρχει τώρα κάποιο τέτοιο σχέδιο;
Όχι, δεν υφίσταται.
Η διακριτή διαφορά τώρα είναι ότι πολλές κρίσιμες υποδομές έχουν περάσει στα χέρια ιδιωτών, γιατί το κράτος απέτυχε παταγωδώς. Οι επιδόσεις του;
Οι εξής: ένα αεροδρόμιο με στοιχειωδώς υποτυπώδεις υποδομές για μητροπολιτικό κέντρο 1,5 εκατ. κατοίκων, ένα λιμάνι με μία προβλήτα (την 6η) που κατασκευάζεται πάνω από 20 χρόνια, ένα Μετρό που αν και με εξασφαλισμένους πόρους δεν μπορεί ακόμη να ολοκληρωθεί λόγω των αρχαιολογικών ευρημάτων και ένα σιδηροδρομικό δίκτυο απαρχαιωμένο, με κριτήριο είτε τις επιβατικές είτε τις εμπορευματικές μεταφορές.
Οι «μισητοί» από κάποια τμήματα της κοινωνίας ιδιώτες έχουν τώρα την ευθύνη της ανάπτυξης, διαχείρισης και λειτουργίας κρίσιμων τομέων της οικονομίας.
Θα κριθεί και η δική τους επίδοση και αποτελεσματικότητα.
Όμως τα αποτελέσματα του κράτους-επιχειρηματία τα είδαμε…
Από το φύλλο της THESSNEWS #102 (21/04/2018-22/04/2018)
