Η στιγμή της μεταβίβασης του λιμένα Θεσσαλονίκης έφτασε και αποτελεί γεγονός. Η πόλη, όπως κάποιοι λίγοι θα ήθελαν, δεν αντέδρασε αρνητικά και δεν έκανε συλλαλητήρια κατά των ιδιωτών.
Βέβαια έπρεπε να χρεοκοπήσει η χώρα για να φτάσουμε με την πίεση των δανειστών σε ένα τέτοιο σημείο, δηλαδή να δώσουμε τη δυνατότητα σε μία κοινοπραξία επιχειρήσεων με τεχνογνωσία και κεφάλαια να διαχειριστεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Έχει προηγηθεί η περίπτωση του Πειραιά που επί της ουσίας προλείανε το έδαφος για ανάλογες επενδύσεις.
Τι μας διδάσκει η παραχώρηση της ΟΛΘ; Ότι πολλές φορές οι τοπικές κοινωνίες (τουλάχιστον ένα μέρος τους) με τη συνδρομή και ανεύθυνων πολιτικών δυνάμεων δρουν χωρίς να αντιλαμβάνονται τι πράττουν.
Τον σταθμό εμπορευματοκιβωτίων του ΟΛΘ δεν μπορέσαμε να τον παραχωρήσουμε το 2007 με σαφώς μεγαλύτερο τίμημα από το σημερινό. Πολιτικές δυνάμεις που αργότερα κάλεσαν τους διεθνείς πιστωτές να μας σώσουν, δεν συναίνεσαν στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας τότε, αλλά μετά από πολύ λίγα χρόνια συναίνεσαν στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας σε πολύ χειρότερα μέτρα.
Όσο για αυτούς που σήμερα υλοποίησαν από την πλευρά του κράτους την παραχώρηση του ΟΛΘ, αυτοί σταθερά δεν επιθυμούσαν ιδιωτικοποιήσεις, αλλά τις έπραξαν και οι ίδιοι στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας.
Αφού στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας διαπράχθηκε η ιδιωτικοποίηση της ΟΛΘ ΑΕ, θα δοθεί η δυνατότητα στη Θεσσαλονίκη να δοκιμάσει ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης, τουλάχιστον στο λιμάνι της, διαφορετικό από αυτό που γνώρισε μέχρι σήμερα.
Καταλάβαμε τι σημαίνει κρατική διαχείριση στο λιμάνι. Ανεπάρκεια επενδύσεων, ελλιπείς υποδομές, συντεχνιακά συμφέροντα, κάθε λογής συμφέροντα και βέβαια πολύ «χαμηλές πτήσεις» στα οικονομικά μεγέθη. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις βέβαια.
Στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας…
Από το φύλλο της THESSNEWS #98 (24/03/2018-25/03/2018)
