Μέχρι στιγμής όχι. Θα γίνει ευκαιρία όταν ξεκαθαρίσει το τοπίο στην ελληνική οικονομία, στις επιχειρήσεις και στην αγορά
Όταν στο τέλος του 2018 ολοκληρωθεί ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, όταν βγουν στον πλειστηριασμό όσα περιουσιακά στοιχεία επιχειρήσεων είναι να βγουν, όταν περατωθούν οι μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις κρατικών περιουσιακών στοιχείων, όταν αρχίσει να υφίσταται κάποιου είδους αξιολόγηση στο δημόσιο και όταν πωληθεί ένα κομμάτι της ΔΕΗ.
Όταν χαθούν και πρώτες κατοικίες στρατηγικών κακοπληρωτών, όταν δοθεί η καθαριότητα των δήμων σε ιδιώτες, όταν ανοίξουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όταν συνδεθούν ηλεκτρονικά όλες οι ταμειακές μηχανές με την εφορία και όταν όποιο μαγαζί δεν κόβει απόδειξη περισσότερες από μία φορά θα κλείνει.
Όταν ξεκινήσουν να υπάρχουν έσοδα για τα κρατικά ταμεία από την άντληση πετρελαίου και από άλλες περιοχές της χώρας εκτός από τον Πρίνο, όταν παραχωρηθούν όλα τα αεροδρόμια της χώρας σε ιδιώτες και όταν αποκτήσει η χώρα λιμάνια αντάξια της γεωγραφικής και τουριστικής αξίας της.
Στα χρόνια των Μνημονίων η κρίση δεν είναι ευκαιρία, αλλά κατάρα.
Μία μεγάλη μεταρρύθμιση θα ήταν να μάθαινε ο λαός ποιοι φταίνε και χρεοκόπησε η χώρα. Τα ονοματεπώνυμα τους να ξέραμε έτσι για την ιστορία.
Ούτως ή αλλιώς σε 20-30 χρόνια οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αποτυπώσουν ποιοι πολιτικοί ευθύνονται που ζούμε από το 2010 σε έναν απίστευτο κυκεώνα χωρίς τέλος.
Υπομονή, η κρίση θα γίνει ευκαιρία γιατί το θέλουν οι πιστωτές της χώρας.
