Ανείπωτη θλίψη έχει προκαλέσει ο «χαμός» του 19χρονου Άλκη Καμπανού, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στα σκαλιά της πολυκατοικίας με τον αριθμό 18, στην οδό Γαζή, στην περιοχή της Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη.
Η «κραυγή» μιας μάνας ωστόσο, η οποία θρηνεί με πόνο ψυχής τον αδικοχαμένο Άλκη σαν να ήταν δικό της παιδί και εύχεται να τον είχε γνωρίσει αλλιώς, σαν φίλο του γιού ή συμφοιτητή της κόρης της, «τσακίζει» κόκκαλα. Θρηνεί όμως και όλα τα παιδιά που χάθηκαν άδικα τα τελευταία χρόνια παραθέτοντας τα όνοματά τους κάνοντας κάθε έναν από μας να λυγίσει…
«Δεν μπορώ να ησυχάσω. Στοιχειά γεμίσανε τις μέρες και τις νύχτες μου. Με οδηγούν στο κατώφλι του θανάτου σου, νιώθω την αγωνία των τελευταίων σου στιγμών, η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή μέσα από τη δική μου! Μυρίζει πόνος και θάνατος. Και Η κραυγή σου. Ω, Η κραυγή σου, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΜΗ ΜΕ ΧΤΥΠΆΤΕ ΆΛΛΟ, ακούστηκε από άκρη σε άκρη συντρίβοντας την καρδιά κάθε μάνας και πατέρα κάθε αδερφής και αδερφού.
Είμαι και εγώ μάνα σου Άλκη, δεν σε γέννησα όμως μου έλαχε να σε μοιρολογήσω. Μακάρι να σε είχα γνωρίσει αλλιώς να ήσουν φίλος του γιου μου! Να ήσουν συμφοιτητής της κόρης μου. Να ερχόμουνα στο γάμο σου καλεσμένοι σαν φίλοι των γονιών σου. Όμως πεθαμένος βρέθηκε στην αγκαλιά μου γιε μου. Η μικρή η ζωή σου χύθηκε και χάθηκε σε ένα αιματοβαμμένο πλακόστρωτο. Είμαι μάνα σαν τη μάνα σου. Έχουμε πολλά παιδιά χαμένα… Στην άμμο τρέχανε και σβήστηκαν νωρίς τα χνάρια της ζωής τους. Ονόματα πολλά…
Αντρίκος, Παύλος, Έκτορας, Γεώργης, Μαρία, Ελένη, Εβίτα, Ανδρέας, Πάνος, Γαρυφαλλιά, Ελένης, Βασιλική, Καρολάιν, Πλάτωνας, Αλέξης,Αννίτα, Σταυρούλα, Παναγιώτης, Τόσκο, Νάσος, Μαρία, Ερμής, Στέλλα, Γιάννης, Κλαίρη, Άρης…
Είναι η τρέλα που έρχεται μετά τον μεγάλο πόνο και μπερδεύονται τα ονόματά τους στο μυαλό μου? Το παγωμένο τελευταίο βλέμμα τους δεν ξεχνιέται ποτέ. Γιατί μία φορά αν σε δει ο θάνατος στα μάτια πετρώνει για πάντα η ψυχή σου. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΕΎΓΟΥΝ ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ, έγραψε ο Ρίτσος. Μα τι γίνεται? Γέμισαν οι κάμαρες και τα σπίτια από τις σκιές τους. Πού πάνε τα παιδιά μας?
Τα νιάτα τα πρέπει μόνο η ζωή ποιος άνοιξε στο χάρο την πόρτα και τα παίρνει?
ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΜΑΣ Θρηνούμε πολλοί για το παιδί σας. Δεν θα είναι ο θρήνος μας γιατρειά στον πόνο σας. Μα όταν ο πόνος μοιράζεται θαρρώ υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και ελπίδα».
