Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε η «αυγή» του 2022 δεν παραπέμπει σε μία καλή χρονιά για τον Άρη. Η ήττα από τον Παναθηναϊκό έδωσε τη σκυτάλη στην «γκέλα» με τον Απόλλωνα Σμύρνης, με κοινό παρονομαστή των δύο αγώνων τη μέτρια (ή μετριότατη, αν προτιμάτε) εμφάνιση των παικτών του Άκη Μάντζιου.
Δεν σας κρύβω ότι είμαι προληπτικός, όμως ταυτόχρονα είμαι και αισιόδοξος. Πιστεύω, λοιπόν, ότι το ρητό με το οποίο ξεκίνησε το σημερινό σχόλιο δε θα επαληθευθεί, όσον αφορά τον «μικρόκοσμο» του Άρη.
Η πίστη μου αυτή πηγάζει κυρίως από μία ελπίδα: ότι από εδώ και πέρα θα «μιλήσει» ο εγωισμός των παικτών. Αυτών των παικτών που – ναι, επιμένω – συνθέτουν το δεύτερο καλύτερο ρόστερ της Ελλάδας, μετά από αυτό του Ολυμπιακού.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν λείπει ο Καμαρά, ακόμα κι αν – πιθανότατα – απουσιάσει ο Ιτούρμπε, οι δικαιολογίες έχουν στερέψει. Οι έντεκα – ή όσοι αγωνιστούν – που θα φορέσουν αύριο το βράδυ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» αυτή τη «βαριά» φανέλα με το Θεό του Πολέμου στο στήθος, θα πρέπει να καταλάβουν από την αρχή ότι έχουν ως αντίπαλο στα προημιτελικά του Κυπέλλου μία… Λαμία. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι επανάπαυση και μπλαζέ υφάκι, αλλά συνειδητοποίηση της διαφοράς ποιότητας.
Όπως είπε και ο Θόδωρος Καρυπίδης, η πρόκριση στους «4» πρέπει να «κλειδωθεί» από αύριο. Ώστε μετά να «τρώμε νύχια» μήπως η Αναγέννηση Καρδίτσας κάνει το θαύμα της κόντρα στον Παναθηναϊκό, να ονειρευόμαστε τον πρώτο τελικό μετά από αυτόν του 2010 και να ηδονιζόμαστε με τη σκέψη και μόνο της κούπας στον Πύργο τον Λευκό.
Παίκτες του Άρη, αυτός ο τίτλος αποτελεί «ιερό δισκοπότηρο» για πολλές γενιές. Ξέρετε καλά, ότι αν τον πάρετε, θα γίνετε ήρωες και θα μνημονεύεστε για μια ζωή.
Γι’ αυτό, λοιπόν, ξυπνήστε αύριο, κοιταχτείτε στον καθρέφτη, συνειδητοποιήστε την αξία σας και «κλειδώστε» την πρόκριση.
ΥΓ. Όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις θα γίνουν μετά την Πέμπτη. Ή… για να είμαι σαφέστερος, ελπίζω ότι με την εμφάνιση της Πέμπτης δε θα χρειαστεί καν να γίνουν.
