συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
43 χρόνια παρουσίας στο τραγούδι, 43 χρόνια σκληρής δουλειάς και πειθαρχίας, 43 χρόνια μετά… Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για όλα στην Thessnews. Μετά από έναν δυνατό καλλιτεχνικό χειμώνα στη μουσική σκηνή του Gazarte -με τρεις συνεχόμενες παρατάσεις και διθυραμβικές κριτικές- ετοιμάζει τις βαλίτσες της και ταξιδεύει την Τετάρτη 5 Ιουνίου στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη. «Σε απευθείας σύνδεση» με το κοινό της!
Έχω καταλάβει ότι σας βρίσκω σε μια τρέλα..
(γέλια…) Σε μια τρέλα ναι! Δεν μου φτάνει πια το εικοσιτετράωρο αλλά είμαι ευτυχισμένη, δεν έχω θέμα. Είμαι συνηθισμένη στην πίεση.
Βάζετε κάτω 18άρες και 18ρηδες με τις αντοχές σας.
Όλα από την ψυχή ξεκινάνε. Αν δεν έχεις ψυχή, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν πας. Και το πιο σημαντικό είναι να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό που πραγματικά λατρεύεις, σε αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Νομίζω ότι από αυτό παίρνει δύναμη ο κάθε άνθρωπος. Το να μην κάνεις αυτό που σου αρέσει, αυτό που είναι το βαθύτερο εσωτερικό σου καμπανάκι, είναι η μεγαλύτερη δυστυχία για κάθε άνθρωπο. Όταν πρέπει να κάνεις, δηλαδή, κάτι άλλο εκτός από αυτό που σου αρέσει…
Η αλήθεια όμως είναι ότι ζει αρκετός κόσμος έτσι.
Ναι, το ξέρω. Το ξέρω γιατί το ακούω στο καμαρίνι. Όταν τελειώνει μια συναυλία, το καμαρίνι μετατρέπεται σε χώρο εξομολόγησης. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τι ακούω. Συγκλονιστικά πράγματα. Μέχρι δακρύων. Μετά από μία συναυλία, η ψυχή έχει ανοίξει διάπλατα, ο άλλος έχει εισπράξει τη μουσική, έχει καθαρίσει το μέσα του. Μπαίνει, λοιπόν, στο καμαρίνι και λέει όλα του τα εσώψυχα.
Τα δέχεστε;
Μα φυσικά! Εάν δεν επικοινωνήσεις εκείνη τη στιγμή, το έχεις χάσει νομίζω. Για μένα είναι απαραίτητο το τραγούδι αλλά και η επικοινωνία. Όπως ο αέρας που αναπνέουμε. Σκεφτείτε έναν πλανήτη χωρίς ήχο. Η μουσική πρέπει να μοιράζεται και να διαχέεται στο σύμπαν. Πρέπει να ανακατεύεται με τη ζωή και τις ψυχές και έτσι να λειτουργεί σαν φάρμακο.
Τώρα που λέτε για τα απαραίτητα. Γράψατε πρόσφατα ότι περιουσία σας είναι η φωνή σας.
Έτσι είναι. Περιουσία μου είναι η φωνή μου. Από τότε που κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, τη φύλαξα ως κόρη οφθαλμού. Είπα «τι έχω;». Δυο εκατοστά, τις φωνητικές μου χορδές. Πιο πολύ τρομάζω με τη γρίπη, παρά να σπάσω το πόδι μου. Γιατί με γύψο στο πόδι τραγουδάς κι εγώ αν δεν τραγουδάω, αν δεν γίνομαι ένα με τον κόσμο, δεν έχει νόημα η ζωή…
Γι’ αυτό επενδύω στα μάτια μου και στ’ αυτιά μου, γι’ αυτό γυρνάω τον κόσμο και ταξιδεύω. Για να μεταφράζω αυτά που γίνονται πέρα από το «δίπλα» μου, αυτά που ανοίγουν το μυαλό. Για να ζηλέψω το καλύτερο, για να δω τις τάσεις και τα ρεύματα. Να εξερευνήσω, να αγχωθώ, ακόμα και να μελαγχολήσω λίγο, για να κοιτάξω με ταπεινότητα τις ιδέες και να λαχταρήσω να τις φτάσω…
Αυτοί είναι οι φόβοι σας;
Εμένα ο φόβος μου είναι η γρίπη! Τίποτα άλλο (…γέλια). Όταν κλείσει ο λαιμός, τελείωσε. Δεν λειτουργεί τίποτα άλλο. Αυτή είναι η μόνη μου αγωνία. Δεν φοβάμαι τίποτα άλλο…
Υπάρχει ξέρετε και αυτή η φήμη που σας ακολουθεί, όσον αφορά το πάθος σας πάνω στη δουλειά.
Πειθαρχία! Πειθαρχία τεράστια. Τρελή πειθαρχία. Για να καταλάβεις, δηλαδή, ο στρατός ωχριά μπροστά μου (…γέλια). Κομάντο! Δεν μπορεί, όμως, να γίνει αλλιώς. Την ημέρα της συναυλίας πρέπει να είσαι στο ξενοδοχείο ή στον χώρο και να μην κάνεις τίποτα. Πρέπει να φας συγκεκριμένα πράγματα, να μη μιλάς συνέχεια. Υπάρχει μια διαδικασία η οποία είναι ανελέητη.
Διότι αν σκεφτείτε ότι σε κάθε συναυλία εγώ δίνω εξετάσεις, είναι μία πίεση σα να παίζω τελικό. Τελικός είναι! Δεν έχω άλλη ευκαιρία. Μια βραδιά είναι. Οπότε πρέπει να είμαι σωστή. Όμως είμαι συνηθισμένη, γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή μου που θα ήθελα να κάνω λίγες διακοπές παραπάνω, ανθρώπινο είναι, αλλά υπάρχει τέτοιο ξέπλυμα ψυχής μέσα από τη μουσική που δεν το ανταλλάσσω με τίποτα. Αν με ρωτήσετε, δεν αλλάζω ούτε ένα δα βοτσαλάκι από την παραλία της ζωής μου.
Πειθαρχία στη δουλειά, στο σώμα, περπατάτε και κολυμπάτε ασταμάτητα, κοιμάστε σε σκηνές κάτω από το Βόρειο Σέλας, πηγαίνετε για ψάρεμα στη Νορβηγία μέσα στους πάγους, όταν εδώ είναι καλοκαίρι..
(…γέλια) Με παρακολουθείτε βλέπω! Η πειθαρχία, ξέρετε, έχει και τον αντίποδα. Όσο πειθαρχημένη είμαι την ώρα της δουλειάς, τόσες τρέλες κάνω στα υπόλοιπα της ζωής μου. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Πρέπει να εκτονωθεί όλο αυτό το πράγμα. Γενικά, είμαι άνθρωπος extreme. Είμαι άνθρωπος των σπορ, της φύσης, μου αρέσουν τα ταξίδια τα επικίνδυνα κι έχω κάνει πολλές τρέλες στη ζωή μου. Δεν αφήνω μια μέρα να πάει χαμένη.
Δεν ξέρω αν μπορώ να σας ακολουθήσω σε όλο αυτό. Κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις…
Αυτό ακριβώς είναι. Η αναπλήρωση. Το καλό είναι ότι με τα χρόνια έχω βρει την ισορροπία. Δηλαδή, μπορώ να περάσω 8 μήνες σε απόλυτη πειθαρχία και σύνεση και να προσέχω απίστευτα, αλλά μετά θα κανονίσω να πάω ένα ταξίδι στα χιόνια. Στο πιο πρόσφατο, βούτηξα στα παγωμένα νερά, έκανα παραπέντε στα 2.500 μέτρα ύψος. Και τι δεν έκανα! Δεν μ’ ένοιαζε, όμως. Είναι μεγάλο ξαλάφρωμα να ξέρεις ότι έχεις κάποιο χρόνο στη ζωή σου που δεν υπάρχει αυτό το «πρέπει». Από την άλλη πλευρά, όλο το υπόλοιπο είναι συγκλονιστικό. Δεν το ανταλλάσσω. Είναι ισορροπημένα τα πράγματα, οπότε μην ανησυχείτε καθόλου!
ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
«Κάθε Έλληνας να κάνει ένα γενναίο restart»
Δύσκολο, συναυλιακά, καλοκαίρι. Σας ανησυχεί η κατάσταση;
Εννοείται… Η μουσική δεν είναι κάτι ξεχωριστό, όμως το καλό που κάνει είναι ότι διαθέτει ένα μαγικό ραβδάκι το οποίο σβήνει τις αγωνίες, σβήνει τα γκρίζα χρώματα, σβήνει πολλά. Αυτό δεν σημαίνει, πάντως, ότι δεν περνάμε μια απίστευτα δύσκολη περίοδο. Πραγματικά έχω κουραστεί να λέω ποιος φταίει και τι φταίει. Εμένα με νοιάζει να κάνουμε ένα μεγάλο restart. Κάθε Έλληνας να κάνει ένα γενναίο restart και να μπορέσει να προχωρήσει αυτή η χώρα, γιατί η χώρα είναι επί της ουσίας εμείς. Να πάει εκεί που πρέπει και στη θέση που της αρμόζει. Έχουμε χάσει αρκετό καιρό, έχουμε χάσει την αυτοπεποίθηση μας και τα όνειρα μας, που είναι και το πιο σοβαρό. Είναι μια σκληρή περίοδος σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στην καλλιτεχνική ζωή. Απλά, την καλλιτεχνική ζωή μπορεί και λίγο να τη βοηθάει. Βγαίνουν πράγματα και εμπνεύσεις. Ξέρετε όταν υπάρχει μια δύσκολη περίοδος στον κόσμο και στη ζωή μας γενικά, ξεπηδούν υπέροχα πράγματα.
Και πώς θα συνεχίσουμε;
Νομίζω ότι κάτι πρέπει να συμβεί. Είναι δυσάρεστο να βλέπεις σκυμμένα πρόσωπα και κατσουφιασμένους ανθρώπους. Εγώ ειδικά, που γυρίζω στο εξωτερικό, ακούω γέλια και γυρίζω και κοιτάζω και λέω «πόσο καιρό έχω να το νιώσω αυτό;». Να μπω κάπου και να γελάνε με την καρδιά τους, να μην είναι όλοι συννεφιασμένοι. Γιατί είναι συννεφιασμένη η εποχή μας…
Αυτές τις δύσκολες εποχές που ο κόσμος προσπαθεί να μην καταρρεύσει, γιατί ας μη γελιόμαστε αν κοιτάξουμε δίπλα μας και ίσως και πιο κοντά μας, μέσα στην οικογένεια του ο καθένας, ανακαλύπτουμε την πραγματική ουσία των καταστάσεων. Είναι αυτό που σας είπα, κουράστηκα να σκέφτομαι συνέχεια ποιος φταίει. Θα ήθελα να προσπαθώ να σκεφτώ και να μου δοθεί η δυνατότητα πως θα μπορούσαμε να πάμε μπροστά. Μία σκέψη που έκανα, παρατηρώ ότι αφού περάσαμε όλοι μας το πρώτο σοκ αυτής της βίαιης ανατροπής, όλων των πραγμάτων και των πάντων που μας θύμωσε και μας τρόμαξε, είδα πως μέσα από την εποχή πήγαν να βγουν και πιο βίαια ένστικτα. Είδα όμως και αντίστοιχα ότι ξεπήδησε η ανθρωπιά του Έλληνα. Ένα μεγαλείο. Είδα μια αλληλεγγύη απέναντι στον συνάνθρωπο μας. Και πιστεύω ότι ο Έλληνας όταν πιαστεί χέρι με χέρι και λειτουργήσει ας το πούμε συλλογικά και όχι ατομιστικά, όπως συχνά κάναμε στο παρελθόν, νομίζω ότι κάποια στιγμή θα βρούμε το μέτρο που είχαμε χάσει σε πάρα πολλά πράγματα. Για μένα προσωπικά η κρίση είναι σκληρή για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας. Το βλέπω, το νιώθω, το εισπράττω, το συζητώ. Αλλά πιστεύω πάντα ότι μια τέτοια δυνατή κρίση λειτουργεί και σαν καθαρτήριο. Πιστεύω ότι παρασύρει και παίρνει μαζί της και το ψεύτικο και το ανούσιο. Και δυναμώνει το αληθινό και το ουσιαστικό.
Και να σας πω και κάτι στο φινάλε; Δεν μου αρέσει και δεν μου άρεσε ποτέ να μου τάζουν τον Παράδεισο. Εγώ θέλω την αλήθεια. Όπως και όλος ο κόσμος θέλει την αλήθεια. Κάποιος να πει την αλήθεια για να μπορέσουμε να ανασυνταχτούμε και να πολεμήσουμε. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη μιζέρια. Δεν ταιριάζει στην Ελλάδα αυτή η μιζέρια. Το μαύρο-γκρι χρώμα. Δεν μου αρέσει που μας έχουν κλέψει τη ζωή. Θέλω αυτή η χώρα να ξαναβρεί και τη γαλήνη και τη δημιουργικότητα της και τη θέση που της αξίζει. Γιατί δεν της αξίζει εκεί που είναι η Ελλάδα. Θυμάμαι μάλιστα μια φράση των Γάλλων απεργών όταν είχαν γίνει όλα αυτά πριν λίγο καιρό που ενοχλήθηκα αφάνταστα. Που έλεγαν «εμείς δεν είμαστε Έλληνες». Εγώ πάντα έχω στο μυαλό μου τη φράση που λέει «πολεμάνε σαν Έλληνες». Πιστεύω θα τα καταφέρουμε. Δεν τον φοβάμαι τον λαό μας. Υπάρχει μια δύναμη εσωτερική στον Έλληνα που δεν τη βρίσκεις πουθενά.
Από το φύλλο της THESSNEWS #160 (01/06/2019-02/06/2019)
