Δυο χρόνια συμπληρώνονται αύριο από το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Η τραγωδία των Τεμπών συντάραξε την ελληνική κοινωνία, με τις οικογένειες των 57 θυμάτων να βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά μιας και οι ζωές τους έχουν αλλάξει ραγδαία.
Στο Mega μίλησε για πρώτη φορά η μητέρα της 22χρονης Μυρσίνης, η οποία ταξίδευε στο 3ο βαγόνι με μια φίλη της, την Ελπίδα Χούπα και άλλα δύο άτομα.
Δυστυχώς οι φίλοι της «έφυγαν» από την ζωή, ωστόσο η Μυρσίνη επέζησε του δυστυχήματος.
Η Μυρσίνη νοσηλευόταν στην ΜΕΘ για 45 μέρες μαζί με τον Γεράσιμο, τον μοναδικό επιζώντα του 1ου βαγονιού στη Λάρισα.
Μετά το σοβαρό χειρουργείο στο κρανίο, βρέθηκε για δύο χρόνια σε κέντρο αποκατάστασης και τώρα δίνει τον δικό της αγώνα για να επανέλθει στην καθημερινότητά της. Η Μυρσίνη δεν θυμάται τίποτα από το δυστύχημα και αυτό – όπως η ίδια πιστεύει – την προστατεύει από αυτή την φρίκη που έζησε.
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και πολύ άδικο αυτό που έγινε. Χρειάστηκε πολύς αγώνας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε με την Μυρσίνη. Οι πρώτες μέρες και ώρες και χρόνος ήταν πολύ δύσκολοι. Η Μυρσίνη μου λέει πως θέλει να τιμωρηθούν αυτοί που έφταιξαν γι΄ αυτό που έγινε. Μου λέει «δεν θα ηρεμήσω και δεν θα ησυχάσω γιατί για έναν λόγο που δεν φταίμε, δεν έχουμε την Ελπίδα κοντά μας». Εγώ με την Μυρσίνη μίλησα στις 12 η ώρα το μεσημέρι γιατί θεωρούσα ότι θα ξεκινήσουν τότε και πολύ χαλαρά της είπα πως ξέχασαν να γυρίσουν και μου είπε ότι η Ελπίδα κοιμάται και ότι θα πάρουν τρένο των 7. Τα κορίτσια δεν ήθελαν να γυρίσουν εκείνη την μέρα, η Μυρσίνη πρότεινε στην Ελπίδα να καθίσουν και σήμερα και της είπε η Ελπίδα ότι πρέπει να γυρίσουν για να παραδώσει μία εργασία», είπε αρχικά η κ. Ελένη Τουλκιαρίδου.
Και συνέχισε: «Γύρω στις 23.00 άρχισα να την παίρνω τηλέφωνα, το τηλέφωνο της καλούσε και δεν απαντούσε. Δεν ανησύχησα όμως. Πέρασε όλο το βράδυ και δεν ξέραμε πού είναι η Μυρσίνη. Είχε ξημερώσει, ήταν 7-8 το πρωί μιλάω με τον Θοδωρή και μου λέει «μαμά δεν έχουμε βρει κάτι» είμαστε έτοιμοι να κατέβουμε για αναγνώριση πτωμάτων. Βρίσκονται στο αμφιθέατρο στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, μου λέει 9ο Θοδωρής «δεν μπορώ είναι μια κόλαση αυτό που ζούμε». Στο αμφιθέατρο κάτω βρίσκεται ο κ. Πλεύρης ο οποίος έχει στο κινητό του μία κοπέλα και τη δείχνει, μήπως υπάρχει κάποιος συγγενής να την αναγνωρίσει. Ο Θοδωρής είδε την αδερφή του διασωληνωμένη στο νοσοκομείο το κεφάλι της ήταν πρησμένο και το πρόσωπό της δεν είχε κάποια γρατζουνιά, είχε πολλά σωληνάκια πάνω της, μετρούσαν την ενδοκράνια πίεσή της. εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε κάταγμα σε κρανίο, χέρι, πόδι. Ξύπνησε και δυσκολευόταν να ονομάσει πχ το ποτήρι».
«Το πρώτο απόγευμα ήμασταν εκεί με τους γονείς του Γεράσιμου, τους συγγενείς όλους. Είχαμε αγωνία και φόβο για το εάν θα ζήσουν τα παιδιά μας. Από θαύμα σώθηκε η Μυρσίνη. Η Μυρσίνη ήταν σε βαρβιτουρικό κώμα και ο νονός της της είχε βάλει σε ένα κινητό ξένα τραγούδια και της βάζαμε να ακούει», υπογράμμισε συνεχίζοντας την συγκλονιστική περιγραφή της.
«Όταν συνερχόταν άρχιζε και καταλάβαινε και αναρωτιόταν, της είπα ότι έχει χτυπήσει και είχε κάποιο ατύχημα. Όταν άρχισε να συνέρχεται ζήτησε το κινητό της – το οποίο και δεν βρήκαμε ποτέ και της πήραμε καινούριο – άρχισε να στέλνει μηνύματα στην φίλη της την Ελπίδα και αναρωτιόταν γιατί δεν έχει έρθει να την δει. Την περίμενε. Ο πατέρας της της είπε ότι η Ελπίδα είναι βαριά τραυματισμένη, έκανε προσευχές για την ελπίδα. Επειδή όμως αυτό δεν θα συνέβαινε, συζητώντας με ψυχολόγους και αναγκαστήκαμε να της πούμε την αλήθεια. Δεν νομίζω ότι θα το ξεπεράσει ούτε θα το διαχειριστεί γιατί ήταν η κολλητή της. το μόνο που θυμάται είναι ότι κοιτάχτηκαν την ώρα της σύγκρουσης στα μάτια και είπαν «τι φάση». Ζουμερά το θαύμα καθημερινά αλλά έχω θυμό και θλίψη για τα παιδιά που δεν είναι κοντά μας. Έχω τεράστιο οργή γι΄αυτούς που έφταιξαν και δεν ζήτησαν ούτε μία συγγνώμη. Αποφασίσαμε να πάμε στο μνημόσυνο στο μνημείο των Τεμπών. Η Μυρσίνη θα πάει για πρώτη φορά, ελπίζω να το διαχειριστεί», κατέληξε.
Comments are closed.