ΜΑΡΙΑ ΣΤΥΛΟΥ || stylou@eroticos.gr
Overlanders είναι ο διεθνής όρος για τους ταξιδιώτες που διανύουν χιλιάδες χιλιόμετρα με αυτοκίνητο ή μηχανή. Αν και σ’ αυτή τη σελίδα φιλοξενούμε πάντα ένα πρόσωπο, στην περίπτωσή τους δεν θα μπορούσαμε να τους διαχωρίσουμε.
Ο δημοσιογράφος Άκης Τεμπερίδης και η χορογράφος Βούλα Νέτου έκαναν πράξη κάτι που ονειρεύονται πολλοί άνθρωποι, να γυρίσουν τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο μαζί, και έχουν ακούσει χιλιάδες φορές «πόσο θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου».
Εσείς έχετε σκεφτεί ποτέ αυτή τη φράση για κάποιον άνθρωπο που έχετε γνωρίσει;
Βούλα Νέτου:Όσο ταξιδεύαμε όχι. Από τη στιγμή που επιστρέψαμε όμως, έχω ζηλέψει κάποιους ανθρώπους που συνέχιζαν ή ξεκινούσαν να ταξιδεύουν.
Άκης Τεμπερίδης: Προσωπικά έχω ζηλέψει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου, είτε για τις εμπειρίες τους είτε για τις ικανότητές τους. Κυρίως ανθρώπους που μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν μπορώ να κάνω εγώ ο ίδιος. Ή εκείνους που είναι καλύτεροι από μένα στα πράγματα που με ενδιαφέρουν. Μπορεί να είναι ένας ταξιδευτής, ένας φωτογράφος, ένας άνθρωπος της περιπέτειας, οτιδήποτε. Ζηλεύω όμως καλοπροαίρετα.
Ποιος ήταν αυτός που παρακίνησε τον άλλον να πραγματοποιήσετε αυτό το ταξίδι;
Β.Ν: Το όνειρο ήταν του Άκη, αλλά όταν μου το είπε – πρέπει να ήταν σε ένα τρένο κάπου στην Ιταλία το 2001 – νομίζω ότι είπα «μέσα, πάμε». Ποιος δεν θα ’θελε να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο όνειρο;
Α.Τ.: Σαφώς ήταν δικό μου «παιδί» ο γύρος του κόσμου, όμως πολλές φορές αναρωτήθηκα αν θα το έβαζα μπροστά αν δεν υπήρχε η Βούλα. Έχω καταλήξει στο ότι δεν θα έβρισκα τα κότσια να αναχωρήσω μόνος μου, αφήνοντας μάλιστα τη δουλειά μου και τη ζωή μου πίσω στην Ελλάδα. Μάλλον θα το ανέβαλα στο διηνεκές…
Όταν έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο, πόσο διαφορετικά βλέπεις τη ζωή;
Α.Τ.: Αυτό αναρωτιόμουν κι εγώ πριν το πρώτο ταξίδι. Αν με ρωτούσες στα τέλη του 2010 που επιστρέψαμε, θα σου έλεγα ότι «δεν άλλαξε τίποτα, βλέπω τη ζωή όπως πάντα». Δεν είναι έτσι. Με άλλαξε πολύ αυτή η εμπειρία των 3 χρόνων και κάτι, περισσότερο ίσως από όλα τα υπόλοιπα χρόνια ενήλικης ζωής μαζί. Και τώρα δεν μπορώ «να βάλω κώλο κάτω», που λένε.
Β.Ν.: Πιστεύω ότι δεν άλλαξα σαν Βούλα μετά το ταξίδι, την ίδια απλότητα και χαζομάρα την είχα και ακόμη την έχω στο μυαλό μου. Αυτό που πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή είναι ο ερχομός του παιδιού. Τότε κατάλαβα την ελευθερία που είχαμε πιο πριν. Είναι σαν να έφυγε από μέσα μου όλη η αθωότητα και η παιδικότητα που είχα με τη γέννα.
Οι 1.234 μέρες που διήρκησε αυτό το ταξίδι φαντάζουν τώρα σαν πρόλογος για το υπόλοιπο της ζωής σας. Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ίσως για όλη σας τη ζωή θα ταξιδεύετε;
Β.Ν.: Μέχρι πριν ένα – δύο χρόνια, που η μικρή ήταν πολύ μικρή, ούτε που περνούσε πλέον η ιδέα ότι θα ταξιδέψουμε ξανά. Όμως για άλλη μια φορά η λαχτάρα του Άκη να ταξιδέψει μας μετέφερε και στις δυο μας το μικρόβιο και τώρα ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και πάλι. «Εγώ θα κάνω τον γύρο του κόσμου», λέει τώρα στο σχολείο και παντού η Αναστασία.
Α.Τ.: Ορίστε, έβγαλες και είδηση, Μαρία. Δεν είναι μυστικό – οι φίλοι μας το ξέρουν καλά – και ετοιμαζόμαστε ήδη για να αναχωρήσουμε το 2018. Όμως μη ρωτάς περισσότερα τώρα – απλά βλέπε πού και πού στη σελίδα μας @theworldoffroad στο facebook και θα τα ξαναπούμε. Πάνω σ’ αυτό που ρώτησες να πω πάντως ότι ο εφιάλτης μου από το 2012 που γίναμε γονείς και επιστρέψαμε σε μία πιο – αλλά όχι εντελώς – συμβατική ζωή, ήταν ακριβώς αυτό: το να μην μπορέσουμε να ξαναφύγουμε ποτέ. Και οι εφιάλτες επιστρέφουν ιδιαίτερα αυτόν τον καιρό που πρέπει να γκρεμίσουμε τοίχους για να ξαναφύγουμε.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που θυμάστε;
Α.Τ.: Προφανώς αναφέρεσαι στο The World Off roadI, αλλά θα σου πω ότι για μένα η πιο δύσκολη στιγμή είναι η καθημερινότητα μετά το ταξίδι, ιδιαίτερα όταν για ένα διάστημα έμεινα άνεργος – για πρώτη φορά στη ζωή μου μάλιστα, 45άρης με παιδί ενός χρόνου το 2013 – αλλά και τώρα που πρέπει να βρούμε το εισόδημα και το κατάλληλο σχολείο για το παιδί ώστε να ταξιδεύουμε. Όσο για το ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στο προηγούμενο ταξίδι, ας μιλήσει η Βούλα…
Β.Ν.: Η πιο δύσκολη εποχή τότε ήταν στην Αμερική θυμάμαι, μία περίοδο που επίσης αντιμετωπίζαμε οικονομικά προβλήματα και μετά ήρθε το ατύχημα στον Μισισιπή. Εκεί ήταν που είπαμε «πάει το ταξίδι μας, τελείωσε». Κι όμως, εκείνο το ατύχημα – ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα – έγινε η αιτία που ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας. Μεγάλη ιστορία.
Ποιος άνθρωπος που γνωρίσατε σας έχει εντυπωσιάσει;
Β.Ν.: Δεν μου έρχεται κάποιος άνθρωπος συγκεκριμένα τώρα και αυτό γιατί στο ταξίδι μας είχαμε να κάνουμε κυρίως με απλούς ανθρώπους που συναντούσαμε στον δρόμο. Γνωρίσαμε πολλούς ανώνυμους ήρωες στην Ασία, στην Αφρική και αλλού, ανθρώπους που τα βγάζουν πέρα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Α.Τ.: Α, και κάποιους πολύ ιδιαίτερους – για να μην πω θεότρελους – Έλληνες της ομογένειας, που συναντήσαμε σε απίθανα σημεία.
Πού σας βρήκε η κρίση στην Ελλάδα; Τι συνέπειες είχε στη ζωή σας;
Β.Ν.: Νομίζω ήμασταν στην Ταϊλάνδη όταν ξέσπασε η κρίση του 2008…
Α.Τ.: Ναι, και από το 2009 όλοι, φίλοι και γνωστοί, άρχισαν να μας στέλνουν μηνύματα «μην επιστρέψετε». Κι επιστρέψαμε σαν τις τρελές χαρές το 2010 βλέποντας την κρίση στην Ελλάδα ως μία άλλη περιπέτεια για εμάς. Τελικά ήταν μια περιπέτεια που εμένα μου χάλασε το στομάχι, μου έσφιξε τον λαιμό –για να μην πω ότι μου έκοψε τα πόδια – από τον πρώτο μήνα μετά την επιστροφή μας. Κι έτσι αντέξαμε μόνο τρεις μήνες στην Ελλάδα και φύγαμε στην Τανζανία, για να δουλέψουμε εκεί χάρη σε έναν αδερφικό φίλο που μας έδωσε την ευκαιρία…
Πού ζείτε τώρα και ποια είναι τα σχέδιά σας για τα επόμενα χρόνια;
Β.Ν.: Εδώ και έξι χρόνια ζούμε στην Ιταλία αλλά όχι για πολύ. Τα σχέδιά μας είναι πριν το καλοκαίρι να αφήσουμε το σπίτι που νοικιάζουμε και να αρχίσουμε να ζούμε σε ένα κάμπερ που αγοράσαμε.
Α.Τ.: Να τελειώσει η μικρή το νηπιαγωγείο και μετά από μία περιήγηση στην Ιταλία θα έρθουμε στην Ελλάδα, απ’ όπου θα ξεκινήσει ο επόμενος γύρος του κόσμου. Με τη μικρή αυτή τη φορά. Πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουμε το σχολείο που θα ακολουθήσει – μάλλον μέσω ίντερνετ – και μετά θα της γνωρίσουμε πρώτα τη χώρα μας, μετά την Ευρώπη και στη συνέχεια όλο τον κόσμο. Για όσο αντέξουμε…
Η κόρη σας μεγαλώνει μακριά από την πατρίδα της. Θεωρείτε πως θα της στερήσει αυτό κάτι από την «ταυτότητά» της;
Β.Ν.: Δε νομίζω ότι αυτό θα της στερήσει τίποτα από την ταυτότητά της, από τη στιγμή που η γλώσσα της είναι και θα είναι τα ελληνικά και οι γονείς της και οι πιο δικοί της άνθρωποι είναι όλοι Έλληνες.
Α.Τ.: Δεν είμαστε εθνικιστές, αλλά θέλοντας και μη Ελληνίδα είναι και θα είναι πάντα. Απλά θα διαφέρει από το μέσο παιδί της κάθε ηλικίας της με τις εμπειρίες που θα αποκομίσει. Θέλουμε πάνω απ’ όλα η μικρή να πάρει γνώσεις, εμπειρίες, να γνωρίσει τον κόσμο από μέσα και όχι μόνο μέσα από τα βιβλία, το ίντερνετ ή την τηλεόραση. Αντιλαμβάνεσαι ότι μ’ αυτό που πάμε να κάνουμε, θα παίρνει κάθε μέρα τα καλύτερα μαθήματα Γεωγραφίας, Ιστορίας, Τέχνης, Αστρονομίας και… Οικονομίας. Είναι το μεγάλο μας στοίχημα αυτό.
Έχετε σκεφτεί ότι ίσως κάποια μέρα αποφασίσει να κάνει κάτι πιο extreme από αυτό που έχετε ζήσει εσείς;
Β.Ν.: Στο καλό να πάει να κάνει ό,τι θέλει, την ευχή μου θα έχει…
Α.Τ.: … Να παρέμβω εδώ, επιτρέψτε μου, λέγοντας ότι δεν θεωρώ και τόσο extreme αυτά που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Αυτό που πάμε να κάνουμε, ναι, το βλέπω τώρα extreme, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα μπούμε και πάλι στην κανονικότητα, μία διαφορετική καθημερινότητα. Ειλικρινά θα χαιρόμουν πολύ η μικρή να έκανε – όχι απαραίτητα κάτι extreme, αλλά αυτό που πραγματικά αγαπάει στη ζωή της, ιδίως αν είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνουμε εμείς.
Ποια είναι η Ιθάκη σας;
Α.Τ.: Μεγάλη συζήτηση, Μαρία, για σένα, για μένα, για όλους μας. Το σκέφτηκα πολύ όλα αυτά τα χρόνια και – αν δεν κάνω λάθος – νομίζω ότι η Ιθάκη μου είναι περισσότερο μια κατάσταση ζωής – για τους τρεις μας πάντα – παρά ένας συγκεκριμένος τόπος. Μετά από 17 χρόνια μακριά από τη Θεσσαλονίκη και 11 από την Ελλάδα, έχουμε περισσότερους λόγους η Ιθάκη μας τελικά να είναι πίσω εδώ. Όμως όχι τώρα, αργότερα…
Β.Ν.: Ποια είναι η Ιθάκη μου; Η μικρή μας οικογένεια στο μικρό αυτό όχημα που θα περιπλανιέται στον κόσμο. Ή όπου καταλήξουμε…
Από το φύλλο της THESSNEWS #92 (10/02/2018-11/02/2018)
