συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Ένα από τα εμπορικότερα ονόματα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, ένα σύμβολο που με τα σλόγκαν του έκανε τις γυναίκες στις πίστες να τον αποθεώνουν, ο Λευτέρης Πανταζής, αυθόρμητος όπως πάντα, επιστρέφει για λίγο στο παρελθόν. Προετοιμάζει τις εμφανίσεις του στο Θέατρο Βεργίνα, βγάζει τον κουβά και γυαλίζει το αστέρι του…
Πόσα χρόνια μετράμε τώρα; Πόσες γενιές;
Θέλω να σου πω ότι ο μπαμπάς σου γνώρισε τη μαμά σου με κάποιο τραγούδι μου, εσύ γεννήθηκες με κάποιο από τα τραγούδια μου, είναι αυτό που λένε «πάει σόι το βασίλειο». Έτσι πάει με μένα. Και πάμε για τρίτη γενιά.
Τραγουδούσατε μικρός;
Από μωρό παιδί. Απ’ όταν ήρθαμε από τη Ρωσία. Παιδί προσφύγων, από ποντιακή καταγωγή, φύγαμε από τη Μικρά Ασία με τον διωγμό, φτάσαμε Ρωσία και εκεί γεννήθηκα εγώ. Τότε τραγουδούσα τα Κάλαντα, μετά παρακολουθούσα έναν θείο μου που ήταν δάσκαλος μουσικής και έναν άλλον που ήταν τραγουδιστής. Κρυφά πήγα και παρακολουθούσα τα μαθήματα. Μετά ήρθαμε Ελλάδα. Τα πρώτα μου τραγούδια τα θυμάμαι όταν ήμουν στιλβωτής παπουτσιών και τραγουδούσα. Μετά αγόρασα μια κιθάρα με ένα πιατάκι και πήγαινα στα καφενεία να βγάλω χρήματα για να ζήσουμε. Στη συνέχεια με άκουσαν κάποιοι και με στείλανε σε κάποια μπουζουκάδικα, τότε αυτά ήταν τα σκληρά μπουζούκια. Κάτι καταγώγια με ρεμπέτικα. Αυτά τα παλιά γεμάτα καπνούς, δεν υπήρχαν εξαερισμοί τότε. Εκεί με πρωτοακούσανε και μετά σιγά σιγά πήγα σε κάτι μαγαζιά στο Αιγάλεω και τραγουδούσα εκεί.
Παγκοζίδης είναι το επίθετο;
Ακριβώς. Μετά το άλλαξα και το έκανα «Πανταζίδης». Και τότε πήγα σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και μου λέει εκεί ένας παραγωγός: «Πανταζίδης; Πώς να κάνεις καριέρα με το Πανταζίδης. Υπάρχει ο Καζαντζίδης». Και μου έβαλε φωτιές. Και το έκανα Πανταζής.
Το ΛΕΠΑ;
Αυτό προέκυψε από ένα άρωμα που έβγαλα για γυναίκες. Και προέκυψε από τα πρώτα συνθετικά.
Πώς σας αποδέχτηκαν οι άλλοι τραγουδιστές με όλο τον πανικό που είχατε κάνει τότε;
Εγώ επειδή γεννήθηκα μέσα από τον κόσμο, ήμουν του κόσμου. Και αλίμονο σε όποιον με άγγιζε. Μέσα από τον κόσμο βγήκα και μέσα από τις γυναίκες. Αυτές με αγαπούσαν απίστευτα, γιατί έλεγα τραγούδια ερωτικά. Ήμουν ο δικός τους τραγουδιστής. Και έγινε το «μπαμ» στην Ελλάδα, όταν τότε στα μπουζούκια πήγαιναν μόνο γέροι. Τότε βγάζω το «Όλα τα μωρά στην πίστα», έγινε ο χαμός στα κλαμπ, με έμαθε η νεολαία και ήθελαν όλοι να έρθουν να με δουν από κοντά. Εκεί το παιχνίδι όμως το έπαιζα εγώ. Ή τους κέρδιζα ή τους έχανα. Και μάλλον έγινε το πρώτο, αφού συνεχίζει ως τώρα.
Για τις γυναίκες ήθελα να τα πούμε αργότερα, αλλά αφού το πήγατε εκεί… Το βρήκατε το κουμπί τους.
Θυμάμαι μου έλεγε ένας επιχειρηματίας στη Θεσσαλονίκη: «Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Όλες πηγαίνουν στα κομμωτήρια να ετοιμαστούν, για να έρθουν το βράδυ να τις πεις “βασανιστείτε”».
Για την εποχή ήταν πρωτόγνωρο.
Φαντάσου είπα τραγούδια που μιλούσαν στην καρδιά, ήταν ιστορίες καθημερινών ανθρώπων. Χωρισμοί, καψούρα, κλάμα, γέλιο, χαρά. Όλα αυτά μαζί με διάφορα σλόγκαν που έλεγα, άρχισε ο κόσμος να έρχεται. Ήταν και ο Βοσκόπουλος που δεν τραγουδούσε συνέχεια, που είχε τις γυναίκες που τον ακολουθούσαν, οπότε άρχισα να λέω τραγούδια δικά του. Αλλά τα έλεγα με δικό μου στυλ. Τα έκανα non stop, όπως ένας dj σήμερα. Και μετά έγινε μόδα. Όλοι έτσι τραγουδάνε σήμερα. Μετά πήγα στο μεγαλύτερο Club της Αθήνας. Το αδιαχώρητο.
Μετά έσκασε και το τραγούδι «Ταραχή». Τραγουδούσα με την Άννα Βίσση και έγινε κοσμογονία. Απ’ όλη την Ελλάδα έρχονταν με πούλμαν να δούνε το φαινόμενο «Λευτέρης Πανταζής». Παγοπίστες, σκηνικά και τότε ήταν που τραγούδησα με μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό.
Χόρτασε ο Λευτέρης Πανταζής απ’ όλο αυτό;
Σε όλο αυτό μέσα γεννήθηκε και το κοριτσάκι μας. Όλα πήγαιναν ρολόι. Υπέροχα όλα. Και με τη σειρά τους. Τραγούδια, επιτυχίες, μαγαζιά, παιδί. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με όλα. Πάντα θα θέλει να κάνει καινούρια πράγματα. Γιατί όταν βάζεις στόχους και τους πετυχαίνεις, δεν σταματάει η ζωή. Βάζεις καινούριους στόχους και συνεχίζεις. Μπορώ να πω ότι είμαι χορτασμένος άνθρωπος, αλλά η όρεξη είναι για ζωή, όχι για επιβίωση, για ζωή. Αυτά με κάνουν να προσπαθώ, να κάνω καινούριες συνεργασίες, προτάσεις με νέα παιδιά, με τη νεολαία. Μου αρέσει αυτό που κάνω. Το κάνω για μένα, γιατί μου δίνει ζωή, αλλά και για τον κόσμο. Που τους βλέπω να είναι αγκαλιασμένοι, να τραγουδάνε, να είναι ευτυχισμένοι. Και αυτό κάνει και μένα ευτυχισμένο.
Μου αρέσει που ακόμα και τώρα δεν ξεχνάτε το παρελθόν σας.
Έχω στο γραφείο μου στη Βουλιαγμένη, εκεί που μένω, 42 πλατινένιους δίσκους. Πρέπει να έχω πουλήσει 5-6 εκατομμύρια cd. Δεν τα έχω μετρήσει. Τόσα περίπου. Μέσα σε ένα κομμάτι του γραφείου, σε περίοπτη θέση, έχω το στιλβωτήριό μου, το κασελάκι. Και το βλέπω για να θυμάμαι. Να μην ξεχνάω ποτέ από πού ξεκίνησα. Μόνο έτσι ένας άνθρωπος μπορεί να πετύχει στη ζωή του. Να μην ξεχνάει ποτέ. Να μην ξεχάσει τον άνθρωπο που θα του δώσει ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό ή από πού ξεκίνησε. Αυτά πρέπει να τα καταγράφεις. Να τα θυμάσαι στη ζωή σου. Να παραδέχεσαι τα λάθη σου, να λες «Ευχαριστώ» και «Συγνώμη». Αυτά μου τα δίδαξαν οι γονείς μου. Είναι οδηγοί στη ζωή μου και τα περνάω και εγώ στην κόρη μου.
Ήθελα να σας ρωτήσω αν πιστεύετε στην τύχη, αλλά μετά από αυτή την κουβέντα θεωρώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Να ξέρεις πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ακόμα και τύχη να έχει ένας άνθρωπος, αυτό που λένε πολλές φορές «αυτός έχει αστέρι», αν δεν έχεις έναν κουβά με νερό και ένα σφουγγάρι να το γυαλίζεις καθημερινά, να είναι συνέχεια φωτεινό, θα σκουριάσει. Την τύχη μας λοιπόν, που την έχουμε όλοι, την φτιάχνουμε μόνοι μας. Μέσα από τις δικές μας επιλογές, οι άνθρωποι χαράσσουμε την πορεία μας και πηγαίνουμε ή στα ψηλά ή στα χαμηλά. Έχοντας πάντα δίπλα μας έναν καλό σύμβουλο. Και αν είναι και γυναίκα, ακόμα καλύτερα. Γιατί αυτές έχουν εφτά ζωές, ενώ εμείς μία.
Πίσω απ’ όλα μια γυναίκα έτσι;
Ε, βέβαια! Το άλλο μας μισό. Γυναίκες μάς έφεραν στη ζωή, πρέπει να τις προσέχουμε σαν τα μάτια μας, μην μας πάθουν τίποτα. Ακόμα και η ζωή είναι γυναίκα.
Από το φύλλο της THESSNEWS #90 (27/01/2018-28/01/2018)
