συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Ο Γιώργης Χριστοδούλου σπούδασε ηθοποιός, είναι συνθέτης, τραγουδιστής αλλά πάνω απ’ όλα ταξιδευτής.
Μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βαρκελώνη, αλλά το μυαλό του ανακαλύπτει συνέχεια καινούργιους κόσμους και ένας από αυτούς ήταν και ο μαγικός κόσμος του Αττίκ.
Λίγο πριν τις εμφανίσεις του στη Θεσσαλονίκη, μιλάει στην ThessΝews για τα παιδικά του χρόνια, τη σχέση του με την Αρλέτα και τα ταξίδια στο Παρίσι.
Φέτος θα είναι η χρονιά σου; Και αναφέρομαι στο γεγονός ότι οι Αθηναίοι έκαναν αλλαγή χρόνου με τη φωνή σου…
Επειδή φέτος ήταν μια δύσκολη χρονιά, περίεργη μάλλον, ήμουν λίγο μελαγχολικός αυτές τις μέρες, ήταν ένα αναπάντεχο δώρο όλο αυτό. Ότι με εμπιστεύτηκε η Μαρίζα Ρίζου και με κάλεσε να κάνουμε την αλλαγή του χρόνου στο Θησείο. Εγώ το χάρηκα και μου έφτιαξε τη διάθεση πραγματικά. Και εξάλλου δεν λένε πως όπως σε βρει ο χρόνος στην αλλαγή, έτσι θα είσαι όλο τον χρόνο; Οπότε το χάρηκα.
Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη σου γιορτή;
Όχι απαραίτητα. Με πιάνει αυτή η μελαγχολία με τις γιορτές. Και φέτος λίγο παραπάνω. Με έπιασε γιατί δεν ήταν η Αρλέτα μαζί μου. Εντάξει, μετά από ένα σημείο τα αντιμετωπίζεις όλα. Κάνεις ένα κουράγιο να τα αποδεχθείς.
Περίεργη η σχέση σου με την Αρλέτα. Καρμική θα έλεγα.
Είναι κάτι που ο κόσμος δεν το ξέρει. Ο περισσότερος κόσμος ξέρει ότι με είχε βγάλει στο τραγούδι. Είναι νονά μου στο τραγούδι και σαν μαμά μου στη ζωή. Με την έννοια ότι τη γνώρισα μικρός, ήμουν στο Δημοτικό τότε. Το 1986, για να καταλάβεις. Πέρσι μετρήσαμε 30 χρόνια φιλίας. Και περάσαμε όλη αυτή την περιπέτεια μαζί. Εγώ, εκείνη και άλλοι δύο. Ήταν μια απώλεια μεγάλη. Και ο τρόπος με τον οποίο έγινε. Εγώ θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην ξεχαστεί το έργο της και θα το τιμάω όσο μπορώ.
Ιδιαίτερο για ένα παιδί στην ηλικία σου να θαυμάζει την Αρλέτα. Συνήθως τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία του Δημοτικού ακούνε άλλα πράγματα.
Ακούνε άλλα πράγματα, είναι η αλήθεια. Υπάρχει κόσμος που έχει την αίσθηση ότι αυτή η αποδοχή που είχε τώρα ήταν από πάντα. Δεν είναι έτσι. Ήταν περίεργο το να ακούς άλλα πράγματα τότε. Και ειδικά όταν είσαι στην παιδική ηλικία. Κάποια στιγμή θα κάνω κάτι, το οποίο δεν είναι ανακοινώσιμο, που θα τα εξηγήσω όλα αυτά. Ήταν καρμική η σχέση μας και το ήξερα.
Η Αρλέτα ήταν αφορμή για να ασχοληθείς με τη μουσική ή υπήρχε το μικρόβιο;
Νομίζω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο. Φαντάσου ότι ξεκίνησα να την ακούω στα 7 μου. Η μουσική ήρθε στα 16, που πήγα και γράφτηκα στο ωδείο μόνος μου. Κρυφά από τους δικούς μου. Δεν ήξερα αν θα έχω αντιρρήσεις ή όχι, αλλά για να μην έχω, το έκανα κρυφά. Θυμάμαι το ωδείο είχε μια γραμματέα τότε και αν δεν μπορούσε η καθηγήτρια να μου κάνει το μάθημα ή ήθελε να το αλλάξει, έπαιρνε σπίτι η γραμματέας και έλεγε «Είμαι η φίλη του η Γιάννα, πείτε του ότι δεν θα πάμε σινεμά απόψε τελικά». Και έτσι καταλάβαινα ότι δεν θα γίνει το μάθημα.
Θα είχαν αντίρρηση;
Φοβόμουν ότι θα υπήρχαν αντιδράσεις. Εγώ μάζευα το χαρτζιλίκι μου για να το κάνω αυτό και να πληρώνω το ωδείο. Δεν ξέρω πώς το είχα στο μυαλό μου. Είναι περίεργα όπως το σκέφτονται οι έφηβοι.
Τραγουδούσατε στο σπίτι;
Όχι, κανένας. Αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ δεν μεγάλωσα αρκετά με τους δικούς μου. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου και την Αρλέτα, που με είχε ως φίλο. Ήμουν ο μικρός της φίλος. Δεν μεγάλωσα με τους δικούς μου. Μεγάλωσα σε ένα οικοτροφείο και όποτε έβγαινα έμενα στη γιαγιά μου και είχα και την Αρλέτα. Δύσκολα χρόνια αλλά ευλογημένα.
Συνήθως δεν μιλάει ο κόσμος γι? αυτά.
Δεν έχω θέμα να τα πω. Και δεν έχω θέμα, γιατί θέλω να είμαι δίκαιος και να του το αναγνωρίζω του ανθρώπου που ήταν δίπλα μου. Και αυτό το έκανε η γιαγιά μου και η Αρλέτα. Οι οποίες ήταν γεννημένες και την ίδια μέρα. Είδες πολλές φορές οι συμπτώσεις; Σηματοδοτούν κάποια πράγματα. Είναι περίεργο. Μου στάθηκαν όσο κανένας στη ζωή μου και πάντα θα το λέω. Είναι οι άνθρωποι που με κράτησαν και μου έδωσαν τις βάσεις.
Πάμε στα άλλα. Θέατρο ή μουσική;
Τι θα επέλεγα; Την επιλογή μου την έχω κάνει εδώ και χρόνια. Απλά επειδή είναι το μόνο πράγμα που έχω σπουδάσει το θέατρο, πάντα επειδή με αφορά και μου αρέσει η σκηνή, πάντα ό,τι κάνω έχει μια δόση θεατρικότητας. Αυτό δεν λείπει ποτέ. Και στη Θεσσαλονίκη που θα παίξουμε θα το διαπιστώσετε.
Ελλάδα ή Ισπανία;
Τις αγαπάω και τις δύο. Και θα μοιράζω τον χρόνο μου όσο μπορώ.
Ισπανία ή Παρίσι;
Ισπανία φυσικά. Το Παρίσι είναι ωραίο, Βαρκελώνη όμως. Όχι Ισπανία όπου κι όπου. Παρίσι για διακοπές και Βαρκελώνη για να μένεις.
Με τον Αττίκ πώς δέθηκαν οι ζωές σας;
Τα τραγούδια του τα τραγουδούσε η γιαγιά μου. Ήξερα κι εγώ, είχε βγάλει και η Αρλέτα έναν δίσκο όταν ήμουν παιδί, τα τραγούδια του τα ήξερα και πάντα έλεγα τραγούδια του, ήξερα ότι είχε κάνει καριέρα στο Παρίσι, αλλά δεν ήξερα πόσο μεγάλη. Δεν το είχα αντιληφθεί. Όταν βρήκα την πρώτη παρτιτούρα στο Παρίσι, ξεκίνησε η έρευνα για να βρω και τις υπόλοιπες. Και έτσι γεννήθηκε αυτός ο δίσκος. Και επειδή συνοδεύεται και από ένα κείμενο, είναι και διαφωτιστικός για τη ζωή του. Ήταν απίστευτα ενδιαφέρουσα και γεμάτη ζωή. Παρότι δεν είχαν τα μέσα που έχουμε τώρα, ήταν αυτό που λέμε «ένα Σαββατοκύριακο από τη ζωή του Αττίκ είναι η ζωή η δική μας όλη». Έζησε μια έντονη ζωή, με πολλές χαρές αλλά και πολλές πίκρες. Αυτό είναι το ενδιαφέρον. Έπαιρνε τις πίκρες και τις έκανε τραγούδι. Τις έκανε τέχνη.
Για ποια γυναίκα λοιπόν γράφτηκε το «Ας ερχόσουν για λίγο»;
Μου το ρωτάνε πολλοί αυτό, αλλά δεν θα το πω. Πάντως όχι για τη Δανάη Στρατηγοπούλου που το τραγούδησε πρώτη. Για μια άλλη γνωστή γυναίκα, που την ξέρει όλη η Ελλάδα και πολλές γενιές και θα την αποκαλύψω στην παράσταση στο «Αθήναιον» στις 6 και 7 Ιανουαρίου.
Από το φύλλο της THESSNEWS #87 (06/01/2018-07/01/2018)
