συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΜΥΘΟ || mythos@eroticos.gr
Γεννήθηκε στην Κρήτη, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, αλλά η καρδιά της θα επιστρέφει πάντα εκεί. Μητέρα περήφανη, ηθοποιός, αν και θα μπορούσε άνετα να είναι αρχιτέκτονας.
Η Ελένη Καστάνη μπαίνει στο κουστούμι της Σίρλεϋ Βαλεντάιν και αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες ανασφάλειες, τους φόβους και τα όνειρά της.
Η καρδιά πάντα θα είναι στην Κρήτη;
Ναι, γεννήθηκα εκεί, έμεινα μέχρι το γυμνάσιο, ενδιάμεσα πήγα στην Αθήνα και στο τέλος στη Θεσσαλονίκη, φοιτήτρια στη Βιομηχανική Σχολή.
Το όνειρο όμως ήταν άλλο;
Το όνειρο είναι αυτό που κάνω τώρα. Το επάγγελμα του ηθοποιού. Πήγα όμως και στη σχολή και τα φοιτητικά μου χρόνια τα θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία. Και τώρα που μεγάλωσα, να σας πω την αλήθεια, θα μπορούσα να γίνω και κάτι άλλο εκτός από ηθοποιός.
Τι άλλο δηλαδή;
Σίγουρα αρχιτέκτονας που μου αρέσει και θα μπορούσα να γίνω ακόμα και οικονομολόγος που σπούδασα δηλαδή. Θα μπορούσα να δουλεύω και σε μια τράπεζα. Τώρα που μεγάλωσα το λέω αυτό βέβαια. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω ηθοποιός.
Και τώρα που μεγαλώσατε, το όνειρο για το μετά; Η Κρήτη;
Θέλω πάρα πολύ να πάω. Μόλις μεγαλώσω λίγο ακόμα και δεν θα δουλεύω έτσι συχνά, θέλω να πηγαίνω. Έως και να ζήσω μόνιμα. Όσο μεγαλώνω με τραβάει η πατρίδα μου. Όλοι οι άνθρωποι το σκέφτονται αυτό, με την πρώτη ευκαιρία να γυρίσουν στον τόπο τους. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που ταξιδέψανε με το επάγγελμα. Δεν έκανα πολλές περιοδείες. Είχα και τον γιο μου που ήταν μικρός, δεν έφευγα για να μη λείπω στο παιδί. Τώρα που μεγάλωσε και δεν με έχει ανάγκη, μπορώ να το κάνω.
Τι λέει για τη μαμά;
Δεν μασάει καθόλου. Δεν τον εντυπωσιάζει. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήμουν ηθοποιός. Ίσα ίσα που δεν το αναφέρει ποτέ. Δεν έχουμε και το ίδιο επίθετο, οπότε δεν αναφέρει ότι είμαι εγώ η μαμά του.
Πήρε γονίδιο;
Όχι, είναι σε άλλο δρόμο. Πήγε στο Πολυτεχνείο. Παρόλο που όλα τα παιδιά των ηθοποιών της γενιάς μου έχουν γίνει ηθοποιοί. Με το δικό μου τη γλύτωσα. Το λέω γιατί δεν το πιστεύω ότι κληρονομείται. Δεν είναι απαραίτητο αν είναι ο γονιός καλός ηθοποιός να είναι και το παιδί. Κάποιες φορές μπορεί να συμβαίνει. Ξέρετε τι συμβαίνει; Νομίζω ότι τις περισσότερες φορές τα παιδιά ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, γιατί προσδοκούν πιο εύκολα κάποια πράγματα. Ότι μπορεί ο γονιός να βοηθήσει, μιας και ξέρει τη δουλειά. Δεν ισχύει βέβαια αυτό σε όλες τις δουλειές. Η ίδια η δουλειά, αν δεν έχεις αξία, όποιοι κι αν είναι οι γονείς σου, θα σε πετάξει έξω.
Ζορίσανε τα πράγματα;
Δεν το συζητώ. Σαφώς. Καμία σχέση. Παραπάνω σκέφτομαι τα νέα παιδιά. Εγώ την καριέρα μου την έχω κάνει. Έχω χορτάσει απ’ όλα. Σινεμά έχω κάνει, τηλεόραση έχω κάνει στις καλές εποχές. Σκέφτομαι τα νέα παιδιά πώς θα κάνουν αυτό το επάγγελμα. Πώς θα βρούνε τον δρόμο τους, πώς θα εκφραστούν. Δεν ξέρω. Δεν μου αρέσει αυτό το μεμψίμοιρο, το κάθε πέρσι και καλύτερα, αλλά δεν ήταν οι εποχές που έζησα εγώ, οι ωραίες. Αν βάλεις να δεις ένα σίριαλ στο Mega παλιό και δεις και ένα τωρινό, καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Στο κομμάτι των τηλεοπτικών δεν φταίει όμως μόνο η κρίση.
Πατάνε πάνω στην κρίση όμως για να κάνουν δουλειές πιο δεύτερες. Παντού συμβαίνει αυτό. Και στους εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα. Καταρχάς εμείς στον ιδιωτικό τομέα είμαστε υποζύγια μπροστά σε αυτούς που είναι στο δημόσιο. Σε όλη μας τη ζωή συντηρούμε το δημόσιο. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ σε αυτή τη χώρα, γιατί είναι η πελατεία των εκάστοτε πολιτικών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι συνυφασμένοι με κάποιο πολιτικό κόμμα τις περισσότερες φορές. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν μπει σε έναν δημόσιο φορέα ή μια υπηρεσία χωρίς πολιτικό μέσο.
Θέατρο ή κινηματογράφος;
Τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Αν ζούσα στην Αμερική και μπορούσα να διαλέξω, θα έκανα μόνο σινεμά. Καταρχήν δεν θα χρειαζόταν να δουλέψω, διότι θα ήμουν πάμπλουτη. Αν κάνεις εκεί μια επιτυχία, ζεις για όλη σου τη ζωή. Εδώ πέρα κάνουμε και ξανακάνουμε επιτυχίες και τίποτα.
Η Σίρλεϋ μπήκε στη ζωή σας και «δέσατε».
Είναι μια γυναίκα, πάνω από τα 50, εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι, σε μια κουζίνα στο Λίβερπουλ και μια φίλη της της προτείνει διακοπές στην Ελλάδα. Στην αρχή το αρνείται και μετά πείθεται. Μετά αλλάζει όλη της η ζωή. Είναι ένα έργο που στην αρχή νομίζεις ότι αφορά μόνο τις γυναίκες. Δεν είναι όμως έτσι. Είναι ένα δυνατό μήνυμα για όλους τους ανθρώπους. Οι άντρες διδάσκονται πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στις γυναίκες τους μέσα στις σχέσεις.
Πόσο Σίρλεϋ Βαλεντάιν είναι η Ελένη Καστάνη;
Αρκετά. Το όνειρό μου είναι κοινό. Το όνειρό μου είναι να πάω κάπου και να κοιτάζω τη θάλασσα. Σε μια ξαπλώστρα, τεμπέλικα. Αλλά η ζωή με έχει ρίξει να εργάζομαι σκληρά. Κοντεύω νομίζω. Η δουλειά μας έχει αυτό το καλό. Μπορείς να κάνεις επιλογές. Να μη δουλεύεις τόσο σκληρά πια και εγώ θα το κάνω από εδώ και πέρα.
Πόσο εύκολο τελικά είναι να σώσουμε τις σχέσεις μας;
Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Θέλει προσπάθεια αλλά στην ουσία θέλει μια απόφαση, ένα κίνητρο. Θέλει κάτι να σε αλλάξει, να πας λίγο παραπέρα. Η πρώτη απόφαση είναι να συνειδητοποιήσεις το πρόβλημά σου. Μετά μπορείς να το αλλάξεις.
Φαντάζει απλό έτσι. Συνήθως είναι πιο δύσκολοι οι χωρισμοί και οι απώλειες.
Τι νόημα θα είχε η ζωή αν δεν περιλάμβανε αυτές τις δυσκολίες; Πόσο βαρετή θα ήταν; Ένας συνεχής αγώνας είναι όλα. Από την άλλη, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Συμβιβάζεσαι και ζεις με αυτό. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Υπάρχουν και αυτά που δεν μπορείς να αλλάξεις. Την απώλεια των ανθρώπων. Τα υπόλοιπα φτιάχνουν. Και οι σχέσεις των ανθρώπων, ακόμη και τα οικονομικά.
Υπάρχει δεύτερη ευκαιρία στη ζωή;
Αλίμονο. Και 3η και 4η και 120ή. Εγώ το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο. Είμαι τρομερά υπομονετικός άνθρωπος και δίνω τρομερό χώρο. Αλλά αν τον καταχραστεί ο άλλος, βάζω Χ και θα είναι ουσιαστικό, θα τον διαγράψω. Γιατί θα έχω δώσει τόσο χώρο και ευκαιρίες, που αν δεν το αξίζει δεν έχει νόημα να αγωνίζομαι.
Από το φύλλο της THESSNEWS #78 (04/11/2017- 05/11/2017)
