Ήθελα σήμερα να έγραφα για μία μεγάλη νίκη του Άρη στο ΟΑΚΑ, αναφερόμενος στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Ήταν, όμως, άλλη η γνώμη του κ. Διαμαντόπουλου και τελικά θα γράψω για μία μεγάλη «νίκη», που κατέστησε σαφές αυτό που υπενθυμίσαμε χθες, ότι τον Άρη τον φοβούνται!
Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις… Από την αποβολή του Ρότα που έγινε κόρνερ; Από το άγγιγμα του Μπράμπετς στον Μάνταλο που έγινε πέναλτι; Από το τραμπούκο που έφαγε ο Νιαρχάκος στην ανάπαυλα; Από τις αισχρές απειλές – όπως καταγγέλλει η ΠΑΕ Άρης – του κ. Μελισσανίδη στον Θόδωρο Καρυπίδη; Είναι μακρύς ο κατάλογος.
Θα μου πει κάποιος: «Ρε φίλε, ανακάλυψες την πυρίτιδα;». Όχι, είναι η απάντηση, αυτά γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται στο μαγικό χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Απλά σήμερα ένιωσα ακόμα πιο περήφανος που ανήκω – έμμεσα – σε αυτή την οικογένεια που λέγεται Άρης.
Την «πάτησε» σε ολόκληρο το 90λεπτο
Ένιωσα, λοιπόν, περήφανος γιατί είδα τον Άρη να έχει 13 κόρνερ έναντι μηδενός της αντιπάλου κόντρα σε μία από τις ισχυρές δυνάμεις του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ένιωσα περήφανος γιατί είδα τον Άρη να τελειώνει το παιχνίδι με κατοχή 64% έναντι 36% της αντιπάλου.
Ένιωσα περήφανος γιατί οι τελικές προσπάθειες ήταν ξεκάθαρα περισσότερες υπέρ των κιτρίνων.
Ένιωσα περήφανος γιατί η ομάδα έδειξε για μία ακόμα φορά στο πανελλήνιο ότι… ήρθε για να μείνει στα υψηλά πατώματα.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Αρειανός που να μη νιώθει «γεμάτος» – εκτός από οργισμένος, ελέω διαιτησίας – από τη σημερινή εμφάνιση. Αν η ομάδα συνεχίσει σε αυτό το τέμπο, θα μας χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές και λόγους για να χαμογελάμε.
Δε θα προχωρήσω σε ατομική ανάλυση των παικτών, γιατί ο καθένας σήμερα έβαλε το λιθαράκι του. Το λιθαράκι για μία «νίκη» σε όλα τα επίπεδα. Και πιστέψτε με, δεν έχω κανένα παράπονο για το γεγονός ότι η λέξη νίκη είναι εντός εισαγωγικών.
Συνεχίζουμε…
