THESSNEWS
Η Θεσσαλονίκη, εδώ και πολλά χρόνια, έχει αμέτρητους λόγους να είναι περήφανη για τα «μουσικά» παιδιά της… Όσο τα χρόνια περνούν και τα πράγματα δυσκολεύουν, ανακαλύπτεις καθημερινά πως βρίσκει τρόπους να αναδείξει τα ταλέντα της. Θα βγουν μπροστά και θα την κάνουν περήφανη. Και αυτά έχουν ονοματεπώνυμο. Ο Θοδωρής Βουτσικάκης ανήκει στη νέα γενιά και ήρθε για να αποδείξει ότι η Θεσσαλονίκη στη μουσική είχε, έχει και θα έχει ιστορία…
Αν έπρεπε να συστήσεις τον Θοδωρή μέσα σε 3-4 σειρές, τι θα έλεγες;
Μια βουτιά στη θάλασσα, μια βόλτα με φίλους, ένα τραπέζι με την οικογένεια, τα τραγούδια που τραγουδάω, οι μουσικές που ακούω, ο καφές που πίνω, μια αγκαλιά που παίρνω και ένα φιλί που δίνω, ένας έρωτας που δεν έζησα και ό,τι έζησα, έμαθα, αγάπησα… Όλα αυτά συστήνουν τον Θοδωρή.
Πώς ήταν ο μικρός Θοδωρής; Τραγουδούσατε μέσα στο σπίτι;
Δεν θυμάμαι τον Θοδωρή χωρίς να τραγουδάει. Στο σπίτι, στη δουλειά του μπαμπά και της μαμάς, στον δρόμο, στο σχολείο… παντού!
Άρα η μουσική σε είχε κερδίσει από τότε. Η Νομική αποτελεί δικλείδα ασφαλείας;
Η Νομική μπήκε πολύ αργότερα στη ζωή μου ως μια επιστήμη που θαύμαζα και τελικά αγάπησα, ως μια πιθανή επαγγελματική ιδιότητα που τελικά δεν επέλεξα, μα πάνω από όλα ως πηγή αστείρευτης γνώσης που με οχύρωσε σαν άνθρωπο.
Πιστεύεις στο κάρμα; Ότι κάποια πράγματα, συναντήσεις, συνεργασίες είναι γραφτό να συμβούν ή πρέπει να το κυνηγάμε;
Σε ένα πράγμα δεν πιστεύω. Πως αν κάθεσαι στην πολυθρόνα κοιτώντας στο ταβάνι, τα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν. Οι συναντήσεις, οι συνεργασίες, οι σχέσεις και οτιδήποτε αφορά αυτό που λέμε Ζωή, πρέπει να σε βρουν “μάχιμο” στο πεδίο δράσης για να σου συμβούν. Διαφορετικά είναι σαν τα πεφταστέρια, που μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα είδαμε, έχουν ήδη εξαφανιστεί.
Στη δική σου περίπτωση πώς έγινε;
Νομίζω απάντησα, αλλά για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πίσω από τα πολλά και μεγάλα όνειρά μου υπάρχει δουλειά, αγωνία, μελέτη, ανησυχία, προετοιμασία, χαρά, απογοήτευση, προσπάθεια, συζητήσεις και ό,τι μπορεί να θεωρήσει κανείς ως απαραίτητο συστατικό, για να κάνει ένα όνειρο που πραγματοποιείται να αξίζει.
Από τις αρχές της καριέρας σου, τα πηγαδάκια στην Αθήνα μιλούσαν για ένα νέο παιδί με ξεχωριστή φωνή. Πώς έγινε η αρχή;
Η αρχή στην Αθήνα έγινε με την πρώτη δισκογραφική μου δουλειά, την «Αισθηματική ηλικία», και την απόφαση ουσιαστικά ενός από τους αγαπημένους μου δημιουργούς, του Δημήτρη Μαραμή, να μου δώσει αυτό που λέμε τα πρώτα μου τραγούδια.
Ο τρόπος που τραγουδάς, η φωνή σου, έχει ένα «αχ» και μια λαχτάρα… Θεωρείς πως αυτή η διαφορετικότητα σε ξεχώρισε;
Δεν υπάρχει ωραιότερο «αχ» για μένα από αυτό του Παπάζογλου στο «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» και της Αλεξίου στην «Πίστα από φώσφορο». Δεν ξέρω αν είναι αυτό που ξεχωρίζει, πιστεύω όμως πως μπορεί να συνδέσει έναν τραγουδιστή με τον ακροατή. Όταν δηλαδή τα «αχ» και η λαχτάρα του ενός και του άλλου βρίσκουν σημείο επαφής.
Πώς ένιωσες όταν άκουσες για πρώτη φορά τραγούδι σου στο ραδιόφωνο;
Χαμογέλασα. Μόνος μου.
Στο σήμερα. Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο παιδί να επιβιώσει στη μουσική βιομηχανία;
Δύσκολο λόγω εποχής και λόγω νοοτροπίας της εν λόγω βιομηχανίας. Υπάρχουν ωστόσο ευκαιρίες ακόμα και τώρα και φυσικά πιστεύω πως πάντα υπάρχει κοινό για την καλή μουσική.
Πώς κρίνεις το επίπεδο της ελληνικής μουσικής σήμερα;
Διανύσαμε δύο δεκαετίες (και) δύσκολες, περίεργες, κακές όσον αφορά ορισμένα μουσικά πρότυπα που καθιερώθηκαν. Πάντα όμως υπήρχαν τα διαμάντια της ελληνικής μουσικής. Γίνεται και ένα ξεκαθάρισμα αυτή την εποχή. Δεν ξέρω ποια ρεύματα θα επικρατήσουν, αλλά έχουμε όλοι την ευθύνη μας σε αυτό. Ανακαλύπτω πάντως και ακούω αρκετά πράγματα σήμερα. Φρέσκα, φωτεινά, με πάθος και έμπνευση.
Ποιοι στάθηκαν έμπνευση;
Αρκετοί. Για τις φωνές, τις πορείες, το ρεπερτόριο, μα πάνω από όλα για τις προσωπικότητες και την ενέργεια που μου μεταδίδουν ακόμα και σήμερα. Η Λίνα Νικολακοπούλου και η Dulce Pontes είναι από αυτές τις περιπτώσεις.
Μέντορες από τον χώρο;
Με την απόλυτη του όρου έννοια, όχι. Οι δυο δάσκαλοί μου όμως στο τραγούδι και την υποκριτική, Θάλεια Μαυρίδου και Χρήστος Παπαστεργίου αντίστοιχα, λειτούργησαν κατά μια έννοια ως μέντορες στη ζωή μου, μαθαίνοντάς μου να αγαπάω ουσιαστικά αυτό που κάνω.
Αν και νέο παιδί, μετράς συνεργασίες με σπουδαία ονόματα. Ένα από αυτά ο Σταύρος Ξαρχάκος…
Μεγάλη ευλογία να μπορώ να συναντώ «αυτούς» τους ανθρώπους. Ανοίγεις μάτια και αυτιά. Αφουγκράζεσαι. Ύστερα νομίζεις πως κατακτάς τον κόσμο, έστω και για λίγο. Γρήγορα βέβαια σε πιάνει ξανά το σύνδρομο του ανικανοποίητου.
Η Λίνα Νικολακοπούλου πώς μπήκε στη ζωή σου;
Η «Θεσσαλονίκη» ήταν η αφορμή και η καλή θητεία μου τα πρώτα χρόνια στις σκηνές της πόλης, ήταν το διαβατήριό μου. Τα υπόλοιπα ήρθαν στην πορεία. Το να αγαπάς έναν άνθρωπο δεν το προετοιμάζεις, απλά συμβαίνει.
Ο Μάριος Φραγκούλης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα σε περιέγραψε ως ένα νέο παιδί που δουλεύει σκληρά και παρακολουθεί την εξέλιξή σου με θαυμασμό!
Πόσο ωραίο είναι να ακούς αυτά τα λόγια από έναν καλλιτέχνη σαν τον Μάριο Φραγκούλη! Σαν να δικαιώνεται μια «μάχη» και πηγαίνεις δριμύτερος για την επόμενη!
Ανασφάλειες, φοβίες;
Αρκετές ανασφάλειες, φοβίες λίγες και καλές (γέλια)! Στην επόμενη θα τολμήσω να περιγράψω παραπάνω…
Όνειρα για το μέλλον;
Στις 15 Σεπτεμβρίου πραγματοποιείται ένα μεγάλο μου όνειρο. Ο “Ερωτόκριτος” στο Ηρώδειο.
Από το φύλλο της THESSNEWS #67 (19/08/2017-20/08/2017)
