Αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο αγαπητές φιγούρες στον κόσμο του Άρη. Εξελίχθηκε σε ένα από τα σημεία αναφοράς της αγωνιστικής αναγέννησης των κιτρίνων μετά τη δεύτερη πτώση τους στη Β’ Εθνική. Ήρθε στο «Κλεάνθης Βικελίδης» τον Ιούλιο του 2006 από την Μπαρτσελόνα Β και είπε το οριστικό «αντίο» πέντε ακριβώς χρόνια αργότερα, βάζοντας στις αποσκευές του ένα «κουτί» γεμάτο με δυνατές αναμνήσεις. Ευχάριστες οι πιο πολλές, λίγες δυσάρεστες, αλλά σίγουρα δυνατές…
Συνέντευξη στον Βασίλη Μελίδη
Τον βρήκαμε στο σπίτι του στη Μοραλέχα, στο προσωπικό του ησυχαστήριο, τον τόπο καταγωγής του. Και δέχθηκε απλόχερα να μας μιλήσει. Η κουβέντα είχε… πολύ Άρη, αλλά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Δε δίστασε να απαντήσει σε τίποτα. Εξέφρασε τη γνώμη του για όλα, έχοντας πάντα σχηματισμένο στο πρόσωπο εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο, με το οποίο τον θυμούνται οι φίλοι των κιτρίνων.
Η περιπέτεια με την πτήση
Η κουβέντα μας ξεκίνησε από τα πιο πρόσφατα. Ο Χαβίτο και η οικογένειά του πέρασαν μια αδιανόητη περιπέτεια στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», έχοντας έρθει στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν το παιχνίδι του Άρη με τον Απόλλωνα Σμύρνης. Ήταν μία από τις πολλές… επιστροφές στον «τόπο του εγκλήματος», καθώς, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, τόσο η σύζυγος Μαρία όσο και οι δύο κόρες έχουν «ψύχωση» με τον Άρη.
Η γραφειοκρατία, λοιπόν, τους κράτησε «κολλημένους» στη Θεσσαλονίκη, παρά το γεγονός ότι διέθεταν όλα τα απαραίτητα χαρτιά για να ταξιδέψουν εν μέσω πανδημίας.
«Είναι σαν ταινία, δεν το πιστεύω ακόμα. Έφταιγε η εταιρία με την οποία ταξιδεύαμε. Είχα όλα τα χαρτιά, ήμουν καλυμμένος. Αλλά μας άφησαν εκεί. Δε μίλησα με κανέναν από την ομάδα. Πήγα μόνος μου στην αστυνομία, πήγα στην εταιρία. Την επόμενη ημέρα πήρα τηλέφωνο στην πρεσβεία και με έστειλαν στην τουριστική αστυνομία και στην Πολιτική Αεροπορία. Τελικά μου έδωσαν ένα χαρτί για να κάνω παράπονα. Ήταν σαν το ποδόσφαιρο… Τελικά, αγόρασα άλλο εισιτήριο και ταξιδέψαμε», λέει με νόημα ο Χαβίτο.
Και προσθέτει: «Τη δεύτερη ημέρα με πήρε τηλέφωνο ο Κόντης και προσπάθησε να με βοηθήσει. Ούτε εγώ πήρα τηλέφωνο κάποιον, δεν ήθελα να ενοχλήσω. Πάντως ήταν σαν ταινία».
Πώς βλέπει το φετινό Άρη;
Αμέσως μετά μπήκαμε στο… ψητό και τον ρωτήσαμε πώς βλέπει τον φετινό Άρη. «Ήταν καλύτερος σε προηγούμενους αγώνες (σ.σ. σε σχέση με την εμφάνιση κόντρα στον Απόλλωνα Σμύρνης). Σίγουρα ο Απόλλωνας ήθελε να κάνει το παιχνίδι του, να κερδίζει χρόνο, να κάνει καθυστερήσεις. Όταν, όμως, γίνεται αυτό πρέπει να έχεις ένα δεύτερο πλάνο. Είσαι μέσα στο σπίτι σου, πρέπει να κερδίσεις. Τέτοια ματς αν δεν τα κερδίζεις με το καλό, πρέπει να τα κερδίσεις με το… κακό. Γιατί χρειάζεσαι τους βαθμούς», μας είπε αρχικά.
Συνέχισε, δε, με νόημα: «Η ομάδα ξεκίνησε με -6, άρα χρειάζεται παραπάνω βαθμούς. Ο αγώνας ήταν λίγο κρύος. Τους είδα να μην πιέζουν πολύ. Αυτό δεν το αντέχω εγώ, να βλέπω τον αγώνα από έξω. Τρελαίνομαι… Θέλω να μπω μέσα. Για αυτό δε βλέπω πολύ ποδόσφαιρο. Ο Απόλλων πήγε το ματς εκεί που ήθελε. Τη μπάλα πάνω. Ο Άρης έπρεπε να βάλει την μπάλα κάτω. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι η ομάδα είχε τραυματίες. Όταν, όμως, πιέζεις, βάζεις τον κόσμο μέσα στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζει μεγάλο ρόλο. Αυτό κάναμε κι εμείς».
Για τον Μάντζιο
Σε άμεση συνάρτηση με τα παραπάνω λεγόμενα βρίσκεται το θέμα Μάντζιου. Ο κόσμος του Άρη είναι ξεκάθαρα διχασμένος ανάμεσα στους ορκισμένους επικριτές του 51χρονου τεχνικού και αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει να του δοθεί πίστωση χρόνου και να μην ακολουθηθεί η γνωστή ελληνική τακτική.
«Χείμαρρος» ο Χαβίτο, μας τόνισε άμεσα: «Πρέπει να του δοθεί λίγος χρόνος, γιατί η ομάδα δεν τελείωσε άσχημα πέρσι, με τον ίδιο προπονητή. Μόλις περάσουν κάποιοι αγώνες, θα μπορέσει να κάνει έναν πρώτο απολογισμό. Ο κόουτς πρέπει να πει στους ποδοσφαιριστές “θέλω αυτό και αυτό”. Η ομάδα είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό σε προηγούμενο ματς. Κι επίσης η ομάδα παίζει με άλλο κίνητρο κόντρα σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Όταν παίζεις με ομάδες όπως ο Απόλλων, πρέπει να δημιουργήσεις στους ποδοσφαιριστές την ιδέα ότι είναι ο… τελευταίος αγώνας».
Και ανέλυσε ακόμη περισσότερο τη σκέψη του: «Χρειάζεται λίγη υπομονή. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος από έξω δεν έχει υπομονή. Είναι και θέμα της διοίκησης. Βέβαια, το πρωτάθλημα τώρα δεν έχει… 38 αγώνες, οπότε δεν μπορείς να δώσεις μεγάλη πίστωση χρόνου. Πρέπει, όμως, να δοθεί χρόνος 1-2 αγώνων, προκειμένου να δούμε τί δρόμο παίρνει η ομάδα. Αυτόν του Παναθηναϊκού ή αυτόν… με τον Απόλλωνα Σμύρνης;»
Το κεφάλαιο «κόσμος»
Η λέξη «υπομονή» που χρησιμοποίησε μας έδωσε το έναυσμα να τον ρωτήσουμε για τον κόσμο του Άρη. Ένα λαό, που στο ποδόσφαιρο έχει να δει τίτλο 51 ολόκληρα χρόνια κι όμως… επιμένει. Ίσως, όμως, αυτή η γλυκιά προσμονή να μετατρέπεται σε κάποιες περιπτώσεις σε πίεση του «εδώ και τώρα». «Σίγουρα πέρασαν πολλά χρόνια χωρίς τίτλο και ο κόσμος είναι αγχωμένος. Κι εγώ έχασα δύο τελικούς και… τρελάθηκα με αυτό. Δε γίνεται, όμως, να μην πηγαίνει καλά ο προπονητής ή κάποιοι παίκτες και να αφήνεις μία κατάσταση. Αν θέλεις να κάνει καλή ομάδα, πρέπει να έχεις δύο πράγματα: ή έχεις πολλά λεφτά και μπορείς να αγοράσεις όποιον παίκτη θέλεις ή έχεις υπομονή και χτίζεις σιγά-σιγά», μας λέει ο Ισπανός επιθετικός.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπάνω, ο Χαβίτο υπερτόνισε τη σημασία του κόσμου για την ομάδα: «Πρέπει οι παίκτες του φετινού Άρη να βάλουν τον κόσμο μέσα στην εξίσωση. Πέρσι τα ματς ήταν χωρίς κόσμο. Για μένα ήταν σαν προπόνηση. Το έβλεπα στην τηλεόραση και καταλάβαινα ότι ο παίκτης ήταν χαλαρός και δεν μπορούσε να πιέσει. Εμείς τότε καταλαβαίναμε ότι, αν παίζαμε χαλαρά, ο κόσμος θα νευρίαζε. Το καταλαβαίναμε».
«Παίζαμε με το… μαχαίρι στα δόντια»
Αλήθεια, πώς λειτουργούσε ο Άρης του 2006, του 2008, του 2010, που ομολογουμένως χάρισε στο ελληνικό κοινό ορισμένες πολύ θεαματικές στιγμές; «Στη δική μας ομάδα δεν είχαμε πολλά μεγάλα ονόματα. Δουλεύαμε πολύ. Επειδή παίζαμε χρόνια στον Άρη, καταλαβαίναμε τη σημασία που έχει η ομάδα για τον κόσμο. Το βλέπαμε καθημερινά στο δρόμο. Ήμασταν παίκτες που δεν ήρθαμε από μεγάλες ομάδες, αλλά παίζαμε με το… μαχαίρι στα δόντια. Λέγαμε ότι έχουμε παίκτες για… ξύλο και παίκτες για ποιότητα. Αγαπούσαμε πολύ, όμως, το ποδόσφαιρο», σημειώνει ο 38χρονος πρώην παίκτης των κιτρίνων.
Βγάζει, όμως και ένα μικρό παράπονο, χωρίς αυτό να του χαλάει το μεγάλο «κάδρο» των θετικών αναμνήσεων: «Μπορεί να αλλάξαμε πολλούς προπονητές και παίκτες, όμως οι σημαντικοί παίκτες έμειναν ίδιοι. Στο τέλος δημιουργήθηκε πρόβλημα και όλοι έφυγαν. Όμως, όσο παίζαμε παίρναμε τεράστια βοήθεια από τον κόσμο. Βέβαια, όταν δεν παίζεις καλά, ο κόσμος πέφτει πάνω σου».
Η πιο ευχάριστη και η πιο δυσάρεστη ανάμνηση
Αποτελεί σίγουρα κλισέ, όμως θέλαμε πραγματικά να μάθουμε ποια ήταν η πιο ευχάριστη και ποια η πιο δυσάρεστη ανάμνηση από την παρουσία του στον Άρη. Ούτε κι εδώ δίστασε να μας απαντήσει. «Δεν υπήρχε μόνο μία καλή ανάμνηση, ήταν πολλές. Ήταν οι δύο τελικοί που έπαιξα, το ματς με τη Σαραγόσα, τα γκολ στην Ατλέτικο και στην Τούμπα. Έχω να θυμάμαι πολλούς αγώνες που με έκαναν χαρούμενο.
Η χειρότερη ανάμνηση ήταν οι δύο χαμένοι τελικοί και… η ημέρα που έφυγα. Εγώ δεν είχα πρόβλημα, ήμουν πολύ καλά εκεί. Υπήρχε, όμως, πρόβλημα με την ομάδα. Δεν ήθελα να φύγω, ήμασταν πολύ καλά και με την οικογένειά μου. Είδα συμπαίκτες και φίλους να κλαίνε, δεν το άντεξα αυτό.
Οι περισσότερες, όμως, στιγμές ήταν καλές. Είμαστε σαν οικογένεια πολύ δεμένοι με την ομάδα και τη Θεσσαλονικη, γι’ αυτό όποτε μπορούμε ερχόμαστε εκεί».
Τα τρία γκολ που τον… έβαλαν στο βιβλίο της ιστορίας του Άρη
ΠΑΟΚ – Άρης 0-1 στις 3 Οκτωβρίου 2010. Άρης – Ατλέτικο 1-0 στις 16 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους. Σαραγόσα – Άρης 2-1 τον Οκτώβριο του 2007, με το δικό του γκολ να στέλνει τους κιτρίνους στους ομίλους του Europa League για πρώτη φορά. Τρία επικά γκολ για την «καθημερινότητα» της ομάδας της Θεσσαλονίκης, όλα με την υπογραφή του Χαβίτο. Ποιο θεωρεί ως το πιο σημαντικό;
«Δύσκολη η απάντηση. Κάθε γκολ είχε τη σημασία του. Ας πούμε στην Τούμπα, ο Άρης είχε να κερδίσει 11-12 χρόνια. Το γήπεδο ήταν γεμάτο και τελικά κερδίσαμε. Ήταν πολύ σπέσιαλ… για όλα την ομάδα, αλλά και προσωπικά για εμένα.
Με την Ατλέτικο, τώρα, ήταν μία νίκη κόντρα στην κάτοχο του τροπαίου (σ.σ. οι Μαδριλένοι είχαν κατακτήσει το Europa League την προηγούμενη σεζόν. Ήταν πολύ μεγάλη ομάδα, με πολύ καλούς παίκτες. Και… τους κερδίσαμε με το δικό μου γκολ. Ήταν και πολύ όμορφο γκολ, ήταν και αυτό με πολλή σημασία.
Όσο για τη Σαραγόσα, ήταν μία πολύ σημαντική νύχτα. Ο Άρης από εκείνο το ματς και μετά άρχισε να ανεβαίνει επίπεδο. Ήρθαν καλοί παίκτες, βελτιώθηκαν τα οικονομικά, χάρηκε ο κόσμος.
Άρα, δεν μπορώ να διαλέξω κάτι. Ήταν όλες οι στιγμές πολύ σημαντικές. Τώρα το βλέπω σαν όνειρο και θα το κρατήσω στην καρδιά μου για πάντα».
Ο Σκόρδας, ο Κόντης και ο SUPER 3
Στον Άρη της εποχής του Χαβίτο υπήρξαν κάποια πρόσωπα που διαδραμάτισαν πολύ σημαντικό ρόλο. Για άλλους θετικό, για άλλους αρνητικό, αλλά σίγουρα κομβικό. Τον ρωτήσαμε αρχικά να μας «αποκρυπτογραφήσει» τον Λάμπρο Σκόρδα. «Ήταν ο πρώτος πρόεδρος που είχα. Στην αρχή ήταν όλα καλά. Όμως, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε στην Ευρώπη, τα πράγματα άλλαξαν. Ξαφνικά άρχισαν να μας χρωστάνε λεφτά και “μπαίναμε μέσα”, καθώς δεν παίρναμε και μεγάλους μισθούς. Στη συνέχεια έμαθα κάποια… άλλα πράγματα για αυτόν (σ.σ. δε θέλησε να αναφερθεί πιο αναλυτικά) και τώρα θέλουν όλοι να τον… σκοτώσουν. Σαν άνθρωπος με εμένα ήταν πάντα καλός. Τα λέγαμε όλα, μιλούσαμε με ηρεμία, προσπαθούσε να βοηθήσει. Τί μπορεί να έκανε με άλλους, δεν το ξέρω…».
Η επόμενη «αποκρυπτογράφηση» αφορούσε τον Γιάννη Κόντη. «Ήτανε και συνεχίζει να είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε πολύ από την πρώτη ημέρα. Μιλάει ισπανικά, πορτογαλικά και είχαμε επικοινωνία. Μας πρόσεχε πάρα πολύ από την πρώτη ημέρα. Κι εγώ από την πλευρά μου έκανα ό,τι του υποσχέθηκα, τα έδωσα όλα. Κρατήσαμε αυτη την επαφή μας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που σας ανέφερε με το πρόσφατο πρόβλημά μου. Με πήρε τηλέφωνο, προσπάθησε να με βοηθήσει όσο μπορούσε. Ήταν σαν μπαμπάς μου. Πηγαίναμε σε καφετέρια και ήξερε τι πίνω».
Και κλείσαμε όχι με ένα πρόσωπο, αλλά με έναν φορέα, το μεγαλύτερο οπαδικό φορέα των κιτρίνων, που εκφραζόταν από τον τότε ηγέτη του, τον Γιάννη Σαουρίδη.
«Με τον SUPER 3 προσπαθούσα πάντα να έχω καλή σχέση. Ήταν δίπλα μας τα παιδιά, αλλά κάποια στιγμή… τρελάθηκαν, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες. Μας στήριζαν και στο καλό και στο κακό. Θα έχουν για πάντα το σεβασμό μου. Ο SUPER 3 είχε πολύ μεγάλη σημασία για την ομάδα. Και ξαναλέω, ήταν φυσικό να νευριάζουν κάποια στιγμή, γιατί η υπομονή τελειώνει. Η ομάδα τους χρειάζεται και είναι σημαντικό για κάθε ομάδα να έχει δίπλα της τους οπαδούς», λέει ο Χαβίτο.
Αναφορικά με τις φήμες για παρέμβαση του SUPER 3 στην τότε διοίκηση, τόνισε: «Κάποια στιγμή άκουσα κάποια πράγματα. Ίσως μπορεί να συνέβη. Εγώ προσωπικά δεν τους είδα ποτέ μέσα στα γραφεία. Αν συνέβη, δεν είναι καλό. Στις ομάδες υπάρχει μία ιεραρχία, ο καθένας έχει τη δική του… δουλειά. Άκουσα πολλά, αλλά κατανοώ ότι ο κόσμος λέει πολλά πράγματα και πρέπει να τα φιλτράρεις».
Τελικά έκανε την καριέρα που ονειρευόταν;
Ο Χαβίτο τα λέει όλα μόνος του: «Έκανα παραπάνω από όσα ονειρευόμουν. Αρχικά, όντας στο χωριό μου, ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Δε φανταζόμουν ότι θα πάω στη Βαρκελώνη, μετά στην Ελλάδα και την Τουρκία και θα παίξω τόσα σημαντικά ματς. Νιώθω τυχερός που γνώρισα την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη, την κουλτούρα της, τον τρόπο ζωής. Αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής, σε καμία περίπτωση δε θα συνέβαινε αυτό. Μπορεί να πήγαινα σαν τουρίστας για 2-3 μέρες.
Επίσης, γνώρισα πολύ κόσμο με το ποδόσφαιρο και έκανα πολλούς φίλους. Σας ξαναλέω, το αρχικό όνειρο ήταν απλά να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Τελικά, έπαιξα σε καλές ομάδες, πέτυχα κάποια σημαντικό γκολ και ο κόσμος με θυμάται. Άρα, μάλλον κάτι καλό έκανα…».
Η πτωτική πορεία μετά τον Άρη
Διαφωνήσαμε εν μέρει μαζί του, καθώς θεωρούμε ότι σε έναν παίκτη του μεγέθους του Χαβίτο δεν άξιζε η – ομολογουμένως – πτωτική πορεία της καριέρας του μετά το κλείσιμο του κεφαλαίου «Άρης». Με το γνωστό χαμόγελο και χωρίς κανένα ίχνος πίκρας, μας ξετύλιξε το κουβάρι της ποδοσφαιρικής του ιστορίας μετά το 2011.
«Μετά τον Άρη δημιουργήθηκαν κάποιες δυσκολίες. Αρχικά, πήγα στη Λα Κορούνια και δεν μπόρεσα τελικά να παίξω λόγω εγγράφων. Πήγα μετά στον Ολυμπιακό και δεν κατάφερα ούτε εκεί να παίξω και να πιάσω ρυθμό. Μου είπαν κατευθείαν να βρω άλλη ομάδα και μετακόμισα στην Τουρκία. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού μου είπαν ότι με ήθελαν. Εγώ τα έδινα όλα στην προπόνηση, προσπάθησα, όμως η διοίκηση είχε άλλη γνώμη.
Κι έτσι γύρισα στην Ισπανία για να χαλαρώσω λίγο το μυαλό μου. Πέρασαν έξι μήνες και τελικά βρήκα ομάδα. Μόλις έμαθε ο Κίκε Ερνάντεθ ότι ήμουν χωρίς ομάδα, ενεργοποιήθηκε και τελικά με πήρε στη Χέρκουλες. Μου είπε “τι κάνεις εδώ Χαβίτο; Έλα σε μένα που σε χρειάζομαι, για να ανεβάσουμε την ομάδα. Και τελικά βοήθησα.
Ακολούθησαν κάποιοι τραυματισμοί, που δε με βοήθησαν να αποδώσω στο 100%. Ήρθε, λοιπόν, στη συνέχεια η Αλκορκόν, μου πρόσφερε ένα καλό συμβόλαιο και ήμουν πιο κοντά στο σπίτι μου.
Στη συνέχεια, ξαναήρθε η ευκαιρία για την Ελλάδα. Πήγα στην Κέρκυρα. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα σαν οικογένεια, γιατί μας άρεσε η χώρα. Έπαιξα στην Κέρκυρα και στη συνέχεια πήγα στον Πανθρακικό. Εκεί υπήρχαν οικονομικά προβλήματα και πάλι… τρελάθηκα.
Έτσι, επέστρεψα στο σπίτι μου και τώρα παίζω σε μια ομάδα της πατρίδας μου».
Το μέλλον και η σημασία της οικογένειας
Πώς σκέφτεται όμως το μέλλον του στα 38 του; Ποια είναι η ζωή μετά την ενεργή καριέρα; «Είναι για μένα ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Πρέπει να σκεφτώ. Θα γίνω προπονητής, θα ανοίξω γραφείο μάνατζερ. Περιμένω να μιλήσω με τους ανθρώπους που πρέπει. Εμείς σαν ποδοσφαιριστές τελειώνουμε γρήγορα την καριέρα μας και πρέπει μετά να κάνουμε κάτι. Δε μου αρέσει να μένω… σταματημένος», μας είπε με νόημα.
Ο «βράχος» δίπλα του σε όλα αυτά τα χρόνια είναι η οικογένειά του. Η σύζυγος και οι δύο κόρες του. Αν κάποιος το αμφισβητεί, αρκεί ένα γρήγορο ψάξιμο στα social media, για να καταλάβει ότι η οικογένεια Χαβίτο είναι μία από τις πιο δεμένες και ευτυχισμένες του χώρου.
«Οι κόρες μου είναι 11 και 13 ετών. Για μένα η οικογένεια έχει πολύ μεγάλη σημασία. Στις καλές στιγμές τους έχεις όλους δίπλα σου. Στις κακές στιγμές μένουν λίγοι και η οικογένειά μου ήταν πάντα δίπλα μου. Σε όποια χώρα κι αν πήγα, δε δημιούργησαν πρόβλημα. Άρα, πρέπει να τους προσέχω. Για να φτάσω στην καριέρα που έκανα, υπήρχε από πίσω πολλή δουλειά. Κάποιοι παίκτες έχουν μεγάλη ποιότητα και δε χρειάζονταν να τρέχουν. Εγώ ήξερα ότι έπρεπε να δουλέψω πολύ, άρα έπρεπε να κάνω και καλή ζωή. Άλλωστε, δε μου αρέσει το αλκοόλ. Επίσης, μου αρέσει να βγαίνω με την οικογένεια για φαγητό, με φίλους… Είδα κάποια πράγματα στη νύχτα και δε μου άρεσαν».
Πώς προέκυψε η τρέλα με τον Άρη;
Πέρα από το δέσιμο, αυτό που χαρακτηρίζει την οικογένεια Χαβίτο είναι η τρέλα για τον Άρη. Μπορούμε να σας παραθέσουμε δεκάδες φωτογραφίες της Μαρίας και των δύο κοριτσιών από τα social media με μπλούζες, κασκόλ και διακριτικά των κιτρίνων. Ο «Χάβι» μας εξήγησε τους λόγους. «Εμείς μεγαλώσαμε στη Θεσσαλονίκη και τα παιδιά γνώρισαν τον Άρη στα καλύτερά του χρόνια. Δέθηκαν λοιπόν. Επίσης, ο κόσμος μας έδειξε πολύ μεγάλη αγάπη. Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και συνέχισαν να με στηρίζουν και να με αγαπάνε. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που μου συνέβη στην Κέρκυρα, που με είδαν κάποιοι φίλοι του Άρη από Θεσσαλονίκη. Αυτό ισχύει και για την οικογένειά μου. Μας βοήθησαν άνθρωποι που δεν τους ξέραμε. Μας αρέσει πολύ και η Θεσσαλονίκη, αλλά και η ιδεολογία της ομάδας», τόνισε χαρακτηριστικά.
Για να προσθέσει: «Πήγα σε μία καφετέρια τις πρώτες μέρες μου στον Άρη. Ο ιδιοκτήτης μου είπε ότι η ομάδα είναι πάνω από την οικογένειά του. Δεν το κατάλαβα αρχικά, μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Οι φίλοι του Άρη μπορεί να μην έχουν λεφτά στην τσέπη τους, όμως όταν κερδίζει η ομάδα τους βλέπεις ότι χαμογελάνε. Όλα αυτά δεν ήταν δυνατόν να μη μας επηρεάσουν. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι… παραπάνω Άρης από ό,τι εγώ».
Για τον Κόκε
Αν τον Άρη εκείνης της περιόδου έπρεπε να τον «ζωγραφίσουμε» με δύο πρόσωπα, αυτά θα ήταν σίγουρα ο Χαβίτο και ο Κόκε. Ο «κάπτεν» των κιτρίνων ήταν ένα από τα άτακτα παιδιά! Αστείρευτο ταλέντο, μαγικά γκολ, αλλά παράλληλα… εθισμός σε όλες τις κακές συνήθειες. Πριν από λίγο καιρό πέρασε τα κάγκελα της φυλακής, φτάνοντας στο ναδίρ. Πλέον, ο Κόκε έχει αποφυλακιστεί και προσπαθεί να ξαναβάλει τη ζωή του σε τάξη.
Ο παλιόφιλος Χαβίτο του στέλνει το μήνυμα μέσω της ThessNews: «Θέλω να είναι καλά με την οικογένειά του και να μην ξαναζήσει τέτοια άσχημα πράγματα. Είναι καλός άνθρωπος και δε μου άρεσε όταν έμαθα τα νέα. Τώρα που είναι εκτός φυλακής, περιμένω να του πάνε όλα καλά. Ξέρω ότι χρειάζεται χρόνο. Εύχομαι να συνεχίσει τη ζωή που είχε πριν. Πάντως, είμαι χαρούμενος που ξέρω ότι είναι καλά. Η ζωή στη φυλακή είναι πολύ δύσκολη, υπάρχει περίπτωση να… μπερδευτείς. Ευτυχώς είναι καλά».
«Να είστε δίπλα στην ομάδα, και στο καλό και στο κακό»
Ως κατακλείδα της συζήτησης, του ζητήσαμε να στείλει το δικό του μήνυμα, αλλά και μία συμβουλή στους φίλους του Άρη.
«Θέλω να τους πω να είναι πάντα δίπλα στην ομάδα, και στο καλό και στο κακό. Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει, όμως θέλω να το υπογραμμίσω. Επίσης, θέλω να τους πω να έχουν υπομονή, γιατί χρειάζεται στο ποδόσφαιρο. Θέλω, τέλος, να είναι χαρούμενοι. Δε χρειάζεται πολλά λεφτά ή ακριβό αμάξι. Αρκεί να έχεις κοντά σου κάποιους καλούς φίλους. Ακόμα και με τις δυσκολίες και την πανδημία, τους βλέπω να χαμογελάνε και χαίρομαι. Και να ξέρουν ότι θα έρθουν καλύτερες στιγμές».
Τον ευχαριστήσαμε για αυτή την κατάθεση ψυχής και του ευχηθήκαμε να πετύχει με ό,τι καταπιαστεί από εδώ και στο εξής.
«Πάντα με έχετε στο μυαλό σας, αυτό είναι για μένα κάτι πολύ σημαντικό», τόνισε και… πατήθηκε το stop της εγγραφής!
