Συνέντευξη στον Δημήτρη Διαμαντίδη
«Νιώθω πολύ γεμάτος για αυτή μου την επιλογή σε αυτήν τη χρονική στιγμή» επισημαίνει ο Θοδωρής Βουτσικάκης αναφερόμενος στο νέο του δισκογραφικό εγχείρημα σε συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου, το οποίο θα κυκλοφορήσει το πρώτο τρίμηνο του 2024.
«Ένας νέος καλλιτέχνης, ειδικά με τα δεδομένα της κοινωνίας και της οικονομίας στην Ελλάδα και διεθνώς, θέλει πιο πολύ χρόνο, σε σχέση με το παρελθόν, για να ανοίξει τη βεντάλια των επιλογών του και των σκέψεών του και να πειραματιστεί» σημειώνει ακόμη με έμφαση ο Θ. Βουτσικάκης.
-Πότε αναμένεται το νέο δισκογραφικό σου βήμα και ποιο θα είναι το περιεχόμενό του;
– Θα είναι ακόμη μία δισκογραφική συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου, όπου θα έχουμε μουσικές από τον Ara Dinkjian, τον αγαπημένο Αρμένιο συνθέτη, με τον οποίο κάνανε πριν από 30 χρόνια το «Δυνατά, δυνατά» και το «Μένω Εκτός». Συναντιούνται ξανά μετά από 30 χρόνια για 2 τραγούδια στον νέο αυτόν δίσκο. Θα έχουμε επίσης τραγούδια από τον Idan Raichel, έναν Ισραηλινό πολύ αγαπητό καλλιτέχνη, τραγουδοποιό, και δύο παραδοσιακές μελωδίες.
Είναι μία πλατιά σκέψη συνεργασίας με τη Λίνα Νικολακοπούλου στο κομμάτι των επιλογών των μελωδιών με συνθέτες από το εξωτερικό μετά τη συνεργασία με τον Πιοβάνι. Σε άλλο τερέν, σε άλλο “γήπεδο”, θα έχει πιο ethnic ήχους, επιλογές οργάνων, ενορχηστρώσεις και θα με μετατοπίσει ρεπερτοριακά σε άλλα ακούσματα.
-Είναι πρόθεσή σου να μπεις πιο ενεργά στο ethnic κομμάτι;
-Είναι κάτι που το αγαπώ, το θέλω και το σκέφτομαι εδώ και χρόνια. Για τους νέους καλλιτέχνες μέχρι να κάνεις μία πορεία με δική σου δισκογραφία δεν μπορείς να δείξεις στον κόσμο τις ψηφίδες σου. Για εμένα το ethnic στοιχείο, το μεσογειακό, είναι κάτι που εδώ και μία δεκαετία από την ώρα που ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη να κάνω τα πρώτα μου ερασιτεχνικά live, το είχα εντοπίσει μέσα μου ότι το αγαπώ και θέλω να το εξερευνήσω. Μέχρι να πραγματοποιηθεί μία διαδρομή δεν έχεις τον χώρο να το δείξεις αυτό, οπότε τώρα νομίζω ότι είναι η σωστή στιγμή και μέσα από τη συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου, που μου έχει ανοίξει πολλούς ερμηνευτικούς δρόμους, είναι η κατάλληλη στιγμή για αυτό που πάμε να κάνουμε. Νιώθω πολύ γεμάτος για αυτήν την επιλογή σε αυτήν τη χρονική στιγμή. Αναμένεται το πρώτο τρίμηνο του 2024 και θα είναι το 3ο προσωπικό μου άλμπουμ μετά το 2015 με τον Δημήτρη Μαραμή, την “Όμορφη Ζωή”, που ήρθε το 2019-20 ως ολοκληρωμένο άλμπουμ, και τώρα αυτή θα είναι η 3η μου προσωπική δισκογραφική δουλειά.
-Τι μας επιφυλάσσεις για το 2024 στο συναυλιακό κομμάτι;
-Εκτιμώ ότι ένας νέος καλλιτέχνης, ειδικά με τα δεδομένα της κοινωνίας και της οικονομίας στην Ελλάδα και διεθνώς, θέλει πιο πολύ χρόνο, σε σχέση με το παρελθόν, για να ανοίξει τη βεντάλια των επιλογών του και των σκέψεών του και να πειραματιστεί. Από το 2015 που ξεκίνησα θέλω και ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης να επιλέγω τα βήματά μου, να τα φροντίζω, να μην κάνω πρόχειρα πράγματα ή περιττά. Όλα αυτά απαιτούν χρόνο. Τώρα πλέον και σε σχέση με το καινούργιο δισκογραφικό υλικό, τα νέα μου τραγούδια, όλη μου η ενέργεια επικεντρώνεται στο να κάνω συναυλίες και προσωπικές εμφανίσεις, όπου θα μπορώ να παρουσιάζω πιο πολύ από το δικό μου ρεπερτόριο. Από την άνοιξη και βέβαια το καλοκαίρι του 2024 θα υλοποιηθούν συναυλιακά βήματα.
-Εδώ και κάποια χρόνια έχεις μετακομίσει στην Αθήνα. Τι βαρύτητα έχει όμως η Θεσσαλονίκη για εσένα τόσο στο κομμάτι της καλλιτεχνικής σου πορείας μέχρι τώρα, όσο και από εδώ και πέρα;
-Κουβαλάω μεγάλο κομμάτι αυτού που είναι η πόλη μας, η Θεσσαλονίκη, μέσα μου. Ο κάθε τόπος έχει τον δικό του αέρα και τη δική του χροιά. Όπως είναι οι φωνές των τραγουδιστών, έτσι είναι και οι τόποι. Θεωρώ ότι η Θεσσαλονίκη έχει μία πολύ ιδιαίτερη χροιά μέσα από τη θάλασσα, το ιστορικό της κέντρο, στα σημεία που συναντάς τους ανθρώπους και συχνάζεις και μεγαλώνεις. Έχω πολλά στοιχεία μέσα μου από την πόλη μου και βέβαια στοιχεία και από τη νέα μου στέγη, που είναι τα τελευταία χρόνια η Αθήνα. Την έχω αγαπήσει και αυτήν και έχω καταφέρει να ενταχθώ στον αέρα της Αθήνας, που είναι σίγουρα διαφορετικός. Τη Θεσσαλονίκη όσοι την ξέρουμε, είτε καταγόμαστε από εκεί είτε δεν καταγόμαστε, την αγαπάμε.
Πολλές φορές στα ταξίδια μου συναντώ ανθρώπους που δεν προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη, αλλά αγαπούν να πηγαίνουν εκεί. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν αγαπά τη Θεσσαλονίκη, αλλά της λείπουν πράγματα και έχει ορισμένες παθογένειες που δεν γιατρεύονται. Αυτές έχουν να κάνουν και με τη νοοτροπία σε κάποια πράγματα της πόλης και με τις παραγωγικές δυνάμεις, οι οποίες όλο πάνε να μπορούν εμπρός και όλο κάτι συμβαίνει και αναχαιτίζεται αυτή η κίνηση προς τα εμπρός. Αυτή την κίνηση προς τα εμπρός θα θέλαμε όλοι να την έχει αυτή η πόλη, γιατί έχει τα εχέγγυα, τα ιστορικά και τα γεωγραφικά. Διαθέτει και πολύ αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό και στον δικό μου τομέα έχει βγάλει πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες.
Νιώθω ευγνώμων που προέρχομαι από έναν τόπο με τόσο πλούσια παράδοση. Εκτιμώ όμως ότι εδώ και αρκετά χρόνια βιώνουμε μία στασιμότητα στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχω ρίξει «μαύρη πέτρα», έρχομαι κάθε μήνα στη Θεσσαλονίκη για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους. Ό,τι λέω για την πόλη το αναφέρω με βιωματική εμπειρία και όχι από απόσταση. Υφίσταται μία στασιμότητα, για την οποία όλοι πρέπει να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, να δοθεί μία ώθηση σε αυτόν τον τόπο.
-Το ethnic στοιχείο της Θεσσαλονίκης σε έχει επηρεάσει στις μουσικές σου αναζητήσεις;
Η δικιά μου αγάπη σε αυτό που λέγεται μεσογειακή κουλτούρα συνδέεται απόλυτα και βαθιά με την καταγωγή μου. Η Θεσσαλονίκη με αυτό που έχει συσσωρεύσει ιστορικά, με αυτό που είναι μέχρι σήμερα, με το λιμάνι της, έχει μία διάχυτη κουλτούρα. Η συνύπαρξη λαών και πολιτισμών υπάρχει μέχρι και σήμερα στη Θεσσαλονίκη. Αυτή η ικανότητα που έχει η πόλη και οι άνθρωποί της να ενσωματώνουν κουλτούρες, συνήθειες, άλλους πληθυσμούς, είναι κάτι πολύ καλό, αλλά χρειάζεται να φωτιστεί και άλλο.
-Ποιος είναι ο ρόλος που έπαιξε ο οικογενειακός περίγυρος στην καριέρα σου;
-Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, όπου υπήρχε το γόνιμο έδαφος να εξελιχθώ. Να υπάρξω πρώτα σαν άνθρωπος και εννοώ ως παιδί που αγάπησα την τέχνη, τη μουσική, να αποδεχθώ αυτή την πλευρά μου και αργότερα να εξελιχθώ κιόλας. Δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο αυτό σε κάθε σπίτι και ελπίζω όσοι μας διαβάζουν να το κατανοούν και να αποτελεί παράδειγμα.
Είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ένα νέο παιδί να μεγαλώνει σε ένα σπίτι, όπου υπάρχει γονιμότητα για να εξελίξει το ταλέντο του. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για εμένα, ότι δηλαδή οι οικογένειες από τις οποίες προερχόμουν, του πατέρα μου και της μητέρας μου, ήταν άνθρωποι που μπορούσαν να το καταλάβουν και να συνεισφέρουν άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όμως όλοι το σέβονταν και το αγκάλιαζαν και εγώ ένιωθα τη σιγουριά ότι μεγαλώνω και ο μοναδικός στόχος μου ήταν να ανακαλύψω ποιος είμαι και όχι να το καμουφλάρω με κοινωνικές συμβάσεις ή συνήθειες για να ευχαριστηθούν όλοι οι τριγύρω και εγώ να νιώθω εγκλωβισμένος σε ένα καλούπι ή σε ένα πρότυπο που τελικά δεν θα ήμουν εγώ.
