ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΟΛΑΔΑ || maria_samolada@yahoo.gr
Στο ενέχυρο οι λίρες για να πληρωθει η ΔΕΗ
Η κρίση δεν κάνει διάκριση. Κοσμήματα για «λιώσιμο» και από το Πανόραμα..
Δύο ώρες αποδείχθηκαν αρκετές. Έμπαινε και έβγαινε ο κόσμος στο μικρό μαγαζί, που απέξω είχε την πινακίδα «ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ». Το κουδούνισμα, από τις λίρες στην τσέπη, χαρακτηριστικό. Η αγωνία στο βλέμμα, διάχυτη. Αγωνία για το σήμερα, για την επιβίωση. Για το αύριο, ούτε λόγο. Για ένα αβέβαιο αύριο, ούτε σκέψη, μόνο ελπίδα.
Σ’ ένα νάιλον σακουλάκι οι τελευταίες αναμνήσεις ενός γάμου, ενός αρραβώνα, της βάπτισης του παιδιού. Και όμως. Η ανάγκη για επιβίωση αποδεικνύεται μεγαλύτερη από τις «χρυσές» αναμνήσεις σημαντικών στιγμών.
Ο χρυσός σταυρός από το γάμο ενέχυρο για λογαριασμό της ΔΕΗ
Η Κ.Π., περίπου 50 ετών, μπαίνει στο κατάστημα με σκυμμένο το κεφάλι. Αφού καλημερίσει με όσο κουράγιο της έχει απομείνει τον Δημήτρη Ιατρού, βγάζει από την τσάντα της ένα διάφανο σακουλάκι. Μέσα ένας σταυρός με μια αλυσίδα και ένα κρεμαστό μονόγραμμα, όλα χρυσά, όλα παλιά.
«Δημήτρη, θα χρειαστώ πάλι την βοήθειά σου, αυτήν τη φορά για τη ΔΕΗ…», λέει χαμηλόφωνα. Τελείως μηχανικά, βγάζει την ταυτότητά της και περιμένει από τον ενεχυροδανειστή να τα ζυγίσει, να βγάλει το μπλοκ των αποδείξεων, να το συμπληρώσει με όλα τα στοιχεία, να υπογράψει, να πάρει το απόκομμα, τα χρήματα και να φύγει.
Τα χρήματα πάνε κατευθείαν μέσα στο τιμολόγιο της ΔΕΗ. Θλίψη. Άφησε τον σταυρό από το γάμο της για να πληρώσει το ρεύμα. Με κοιτάει στα μάτια. Χωρίς να τολμήσω να ρωτήσω κάτι μου εξομολογείται ότι πριν από δύο μήνες τα ξανάφησε για να πληρώσει το πετρέλαιο και να ζεστάνει το σπίτι της. «Κατάφερα και τα ξαναπήρα, όμως τώρα πάλι… Μέχρι τον επόμενο λογαριασμό. Δεν με νοιάζουν τα χρυσαφικά, εξάλλου δεν βγαίνουμε για να τα φοράμε. Με νοιάζει τα παιδιά μου να έχουν ζέστη το χειμώνα και φως για να μπορούν να διαβάζουν… Και διαβάζουν. Διαβάζουν πολύ και θα τα καταφέρουν».
Έδιναν τις βέρες τους για να πάρουν γάλα στο παιδί
Η επιχείρηση του Δημήτρη Ιατρού βρίσκεται στο χώρο από το 1974. Πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση, που ξεκίνησε τότε ο πατέρας του και που άντεξε στο χρόνο, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των «πελατών». Του ζητάω να μου περιγράψει την πιο συγκλονιστική στιγμή, που έζησε στα 10 τετραγωνικά της επιχείρησής του. Παρότι θα περίμενε κάποιος ότι ένας άνθρωπος, που κάνει αυτήν τη δουλειά, θα είναι ψυχρός και χωρίς ευαισθησίες, γεμάτος συγκίνηση μου περιγράφει μία συγκλονιστική στιγμή.
«Ήρθε ένα νέο ζευγάρι, μαζί με το μωρό τους και μου έδωσαν τις βέρες τους. Με ρώτησαν πόσα χρήματα μπορούσαν να πάρουν. Η απάντηση ήταν ‘περίπου 50 ευρώ’, καθώς ήταν λεπτές. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκαν, αλλά το σκεπτικό τους ήταν ότι ‘τις βέρες τις ξαναφτιάχνουμε, τώρα προέχει να δώσουμε γάλα στο παιδί μας και να καλύψουμε τις ανάγκες της οικογένειας’. Τελικά, δεν πήρα τις βέρες, αλλά το μωρό τουλάχιστον για εκείνη την εβδομάδα είχε το γάλα του. Μη ρωτάτε περισσότερα. Έτσι ένιωσα, έτσι έκανα…», λέει στη ThessNews ο κ. Ιατρού.
Τρικ με τιμή κοσμήματος και όχι απλού χρυσού
Όπως σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και σ’ αυτό του ενεχυροδανειστή ή του εμπόρου χρυσού, υπάρχουν «παγίδες» και για τις δύο πλευρές. Όπως υπογραμμίζει ο κ. Ιατρού «αυτό που πρέπει να προσέχει ο κόσμος είναι τα ‘τρικ’, που είναι καθαρά και μόνο θέμα εξαπάτησης για να τραβήξουν κόσμο. Αλλά αυτό που λένε ότι ‘αγοράζουμε τα χρυσαφικά σας σε τιμή κοσμήματος και όχι απλού χρυσού’ δεν ισχύει. Το λένε για διαφήμιση. Και ο κόσμος όταν πηγαίνει και ρωτάει καταλήγει σε εμάς, που τελικά το παίρνουμε πιο ακριβά απ’ ό,τι όσοι λένε ότι το αγοράζουν σε τιμή κοσμήματος».
Εκεί έγκειται και η διαφορά μεταξύ των καταστημάτων, που μόνο αγοράζουν χρυσαφικά και εκείνων που παρέχουν και ενέχυρο. «Όποιος πελάτης έρθει εδώ, πρέπει να έχει μαζί του αστυνομική ταυτότητα. Γίνεται αναλυτική περιγραφή των αντικειμένων, που δίνει για ενέχυρο, το κάθε ένα ξεχωριστά, πόσα καράτια, πόα γραμμάρια είναι, σε απόδειξη της εφορίας κανονικά και εκεί γίνεται καταγραφή πότε τα δίνει ο πελάτης και ποιο είναι το χρονικό διάστημα που τα αφήνει, ποια είναι η προμήθεια κ.λπ. για όταν έρθει να τα ξαναπάρει. Συνήθως τα αφήνουν από έναν έως τρεις μήνες. Υπογράφουμε και οι δύο και όταν έρθει να τα πάρει πρέπει να έχει μαζί του την απόδειξη και την ταυτότητα. Εμείς αυτή την καταγραφή των κοσμημάτων τη στέλνουμε κάθε μήνα στην ασφάλεια ώστε αν κάτι είναι κλεμμένο να βρεθεί. Άλλωστε, αυτή είναι η νόμιμη διαδικασία», αναφέρει ο κ. Ιατρού.
«Πρέπει να υπάρχει η άδεια αναρτημένη στο κατάστημα και παραστατικό, αυτά πρέπει να προσέξει ο κόσμος. Επίσης, όταν η πινακίδα λέει μόνο αγορά χρυσού και όχι ενέχυρο, εκεί είναι η διαφορά. Η άδεια είναι αργυραμοιβού, αγορά χρυσαφικών-τιμαλφών, ενεχυροδανειστήριο δεν βγαίνει μεμονωμένα μόνο αγορά. Και πρέπει να παίρνουν απόδειξη θεωρημένη, μια απλή κάρτα που έδιναν κάποιοι, δεν λέει τίποτα, δεν διασφαλίζει τον πελάτη. Είναι λεπτομέρειες, που ο κόσμος πρέπει να προσέξει», προσθέτει.
Φέρνουν κοσμήματα και από το Πανόραμα
Η κρίση δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί κάποιος να φαντάζεται ότι οι πελάτες των ενεχυροδανειστηρίων είναι χαμηλού κοινωνικού ή μορφωτικού επιπέδου, αλλά όπως επισημαίνει ο κ. Ιατρού έρχονται χρυσαφικά και λίρες απ’ όλες τις περιοχές της Θεσσαλονίκης και πολύ περισσότερο από πόλεις της περιφέρειας, όπως το Κιλκίς και οι Σέρρες. «Μη νομίζετε ότι έρχονται μόνο εργάτες ή υπάλληλοι. Σήμερα έρχονται πλέον και γιατροί και δικηγόροι… Έρχονται και από το Πανόραμα, οι πελάτες δεν είναι μόνο από τις δυτικές συνοικίες… Έρχονται και πολλοί συνταξιούχοι, που βοηθάνε τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Παλιά, εκείνοι που ερχόταν είχαν «αρρώστια» με το τζόγο. Τώρα έρχονται για την επιβίωσή τους, Να πληρώσουν λογαριασμούς και για να έχουν τα βασικά, ακόμη και φαγητό. Εκείνο, όμως, που πραγματικά θλίβει είναι όταν η υγεία αναγκάζει τους ανθρώπους να φτάσουν εδώ…».
Από το φύλλο της THESSNEWS #05 (11-12/06/2016)
