Η μαθητεία, η διδαχή και η συνεχής άσκηση αποτελούν για ένα δημιουργό το στέρεο δρόμο, πάνω στον οποίο θα πορευθεί, κυρίως όμως τον προσανατολισμό που θα δώσει στις εμπνεύσεις του.
Ο κοινωνικοϊστορικός χώρος που τον περιβάλλει, σε συνάρτηση με τα προσωπικά του βιώματα, αναμφισβήτητα συμβάλλουν και αυτά ενεργά στη διαμόρφωση του προσωπικού του χαρακτήρα, τη στάση του στη ζωή, την αυτόνομη αντίληψη να δει τον κόσμο με τα δικά του μάτια.
Έτσι σχηματίζεται ένα ευρύ πλαστικό λεξιλόγιο, ένα είδος εκφραστικών κωδίκων, που συνεχώς εμπλουτίζεται με εναλλαγές γύρω από το περιβάλλον, τις μορφές και τα αντικείμενα, τα πάσης φύσεως στοιχεία, κοντολογίς αναγωγές που συνδυάζουν και σημειολογούν όλο το φάσμα της εικονογραφίας του.
Για το Γιώργο Ηλιάδη οι πηγές αυτές, πολύτιμες και μεθοδικά χρησιμοποιημένες, όπως αποδεικνύεται, αναδεικνύουν τις αντιληπτικές του ικανότητες, όσο και το δημιουργικό του στίγμα, ταυτόσημα αυτά με την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του, γιατί όχι και τα ιδεώδη του.
Με αυξημένη φαντασία και έμφυτο ταλέντο από παιδί, άρχισε να επιδίδεται σε ζωγραφικά σχέδια, εμπνευσμένα από το άμεσο περιβάλλον, από εικόνες ηρώων παιδικών αναγνωσμάτων και παιχνιδιών, πηγές που εξακολουθούν και σήμερα, με άλλο τρόπο και μέσα, να πρωταγωνιστούν σε επιφάνειες πινάκων του και σε πολυσχιδείς κατασκευές του.
Αναδιφώντας σε σειρές έργων του ανακαλύπτει κανείς μορφικά σύνολα, στα οποία συναντώνται εκλεκτικές συγγένειες, ανάμεσα σε αντικείμενα της καθημερινότητας, με ιδιαίτερη έμφαση σε πληθώρα παιδικών παιχνιδιών παλαιότερων εποχών, αλλά και σε εικονογραφήσεις παραμυθιών. Την τρυφερότητα και την ομοιογένεια αυτών των εικόνων, διακόπτει βίαια η παραθετική ενσωμάτωση στοιχείων πολέμου ( οβίδες, σφαιρίδια κ.α ), δημιουργώντας μια άγρια συμπύκνωση συναισθημάτων φόβου και θανάτου.
Μολονότι αποδίδονται, σχεδόν φωτογραφικά, κατά μόνας, πάνω σε ένα ουδέτερο χρωματικά περιβάλλον, δείχνουν σα να αιωρούνται σε ένα σύμπαν εξωπραγματικό, μεταφυσικό, σαν όργανα διατάραξης ενός κόσμου, που εκτρέπεται της άμεσης νοηματικής ερμηνείας.
Έτσι ο υπερρεαλιστής, με πληθωρική φαντασία Ηλιάδης, καταφεύγει σε ζωγραφικά έργα, όπου σκηνοθετεί θέματα με πολυσήμαντη, κατά το πλείστον, πρωταγωνιστική ταυτότητα, ενταγμένα σε περιβαλλοντικό “υπέδαφος” ουδέτερο, δημιουργώντας την αίσθηση της προβολής, του έξεργου, καυτηριάζοντας τη ζοφερή πραγματικότητα.
Υιοθετεί με συμβολισμούς να εκφράσει γεγονότα, που ενεργοποιούν την προσωπική του ευαισθησία, κατορθώνοντας με μαεστρία εικονοπλαστικές αρμονίες, που προέρχονται από ασυμβίβαστα τεκταινόμενα.
Οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, οι καταστροφές, τα μέσα που τις προκαλούν, η πείνα, η δυστυχία, η ορφάνια. Όλα αυτά αποδίδονται μέσω μιας παραμυθίας, όπου το βασικό ρόλο αναλαμβάνουν φιγούρες αγνότητας, όπως αυτές των παιδικών παιχνιδιών, δοσμένες κατά μέτωπο με ζωηρά χρώματα χαράς.
Με ευρηματικό τρόπο αναζητά σχέσεις και συνεκδοχές, όσων επιλέγει να απεικονίσει, στοχεύοντας στη δημιουργία μιας ανορθολογικής συγγένειας, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ψευδαισθήσεις.
Μέσα στην πολυπλοκότητα των εννοιών, μέσω των σχηματοποιημένων σκοπίμως στοιχείων, η αλήθεια αναπόφευκτα αναδύεται ασκεπής, προβληματίζοντας.
Με το ίδιο πνεύμα και την ίδια ιδεολογική κατεύθυνση κινείται ο Ηλιάδης και στη μικρογλυπτική του.
Στην κατασκευαστική κατά βάση γλυπτική του, η συναρμογή επεξεργασμένων, από τον ίδιο υλικών, συνήθως μέταλλο και ξύλο, γίνεται ομιλητική με τα ραφιναρισμένα στοιχεία που το καθένα τη συναποτελεί, δεν παύει όμως να κινείται κάτω από το ίδιο πνεύμα, που καθορίζει τις σουρεαλιστικές του προτιμήσεις.
Πιστεύω ότι είναι το προσωπικό του στοίχημα να ” καταπονεί ” την αισθητική και τα συναισθήματά του, γύρω από έναν κόσμο λειτουργικά παράλογο και συγχρόνως αξιοθαύμαστα προηγμένο, κατ΄επίφαση όμως, όταν λειτουργεί ως τεχνητό προιόν εξόντωσης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και των παραγόντων της.
Με την ίδια εμπνευσμένη διάθεση αλλά και ιδεοληψία, ξένη στο ενσυνείδητο εγώ του, αποθέτει ιδέες και σύμβολα στα περίφημα ξύλινα καλαπόδια του, όπου στο καθένα η ιστορικότητα της έμπνευσης, συναντά το χάρισμα της μικρογραφικής σχεδιαστικής εικονοπλασίας.
Ο Ηλιάδης είναι αθεράπευτα εργασιομανής. Δουλεύει ακατάπαυστα, προκειμένου να ενσωματώσει νέους κώδικες στα πολυσχιδή δημιουργήματά του, δίχως να μετρά κόπο και χρόνο. Στις φιλοδοξίες του, πάνω από όλα, δεσπόζει η προσωπική του τελεία ικανοποίησης και αυτουργικού ποιείν.
Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη
Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης
