ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ || gkessopoulos@gmail.com
Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ ΤΟΥ «ΜΑΚΑΡΙ ΜΠΟΥΤΑΡΗ» ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΟΥ «EXTRA BALL», ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΛΤΗΣ, ΜΙΛΑ ΣΤΗΝ THESSNEWS ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΥΤΑΡΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
Σύμφωνα με το… επίσημο βιογραφικό του (υπάρχει και το άλλο, της πραγματικής του ζωής), ο Γιάννης Βαλτής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1964. Σπούδασε φωτογραφία στην Κολωνία και εργάστηκε ως φωτογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός στη διαφήμιση. Δημιουργός της πρώτης ελληνικής ταινίας 180 μοιρών που παρουσιάστηκε στο Κέντρο Επιστημών και Τεχνολογίας Θεσσαλονίκης, ΝΟΗΣΙΣ.
Είναι αυτός που, μεταξύ άλλων, δημιούργησε την περίφημη και νικηφόρα διαδικτυακή καμπάνια «Μακάρι Μπουτάρη» για την υποστήριξη της υποψηφιότητας του Δημάρχου Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτησε μαζί με τον Βασίλη Κεχαγιά την ταινία τεκμηρίωσης «1.000 MILES», η οποία προβλήθηκε τον Μάρτιο του 2016 στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Παρά τα βραβεία που έχει λάβει σε διεθνή φεστιβάλ, έχει επιλέξει εδώ και δύο χρόνια να ζει στη Βουρβουρού Χαλκιδικής. Το 2011 προσβλήθηκε από καρκίνο, τον πολέμησε και τον νικά. Το «Extra Ball» (εκδ. Ποταμός) είναι το πρώτο του βιβλίο και η… έξτρα μπίλια που κέρδισε στη μάχη με τον καρκίνο (θα το παρουσιάσει στο La Doze, την Τετάρτη στις 9 το βράδυ) αλλά και η αφορμή για την κουβέντα μας.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να ρωτήσω έναν άνθρωπο που βίωσε την επιθετικότητα του θανάτου, που δείχνει να έχει αναθεωρήσει τα πάντα και να τα θεωρεί μάταια… Όλες οι ερωτήσεις για οτιδήποτε μάταιες…
Ξέρεις, αυτό είναι πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα, όταν καλείσαι να επιλέξεις απόσπασμα από ένα κείμενο. Και μάλιστα με κριτήριο, μεταξύ άλλων, την πρόκληση ενδιαφέροντος στον εν δυνάμει αγοραστή. Δεν πιστεύω πως έχω αναθεωρήσει τα πάντα. Ούτε πως η κινητήριος δύναμη σε μένα υπήρξε η αρρώστια. Ήδη είχα κλείσει τη δουλειά μου εδώ, είχα φύγει στο Βερολίνο, έψαχνα με τι θα ασχοληθώ. Μια ζωή με θυμάμαι να αναθεωρώ, ίσως γι’ αυτό και οι πολλές αλλαγές στα επαγγελματικά και τα αισθηματικά μου.
Στη συνέχεια του κειμένου, αναθεωρώ κι όλη αυτήν την παράγραφο περί ματαιότητας.
Βέβαια πολλές φορές με τσακώνω να επαναλαμβάνω μέσα μου το “Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης”, αλλά περισσότερο σαν ρήση, όχι σαν πεποίθηση.
Θα ήθελα πραγματικά να μου μιλήσεις για την εμπειρία αυτή. Πώς τη δέχθηκες, πώς την αντιμετώπισες, πώς το πήρες μετά από αυτήν… Λογική ή συναίσθημα;
Αχ να δεις τι ωραία που μου το περιέγραψε μια φορά ο ψυχοθεραπευτής μου. Το σώμα -η λογική πατάει στη γη. Το συναίσθημα – η ψυχή, είναι ο χαρταετός. Για να πετάει καλά ο αετός, πρέπει να είναι καλά γειωμένος. Οπότε με όλες μου τις δυνάμεις προσπάθησα να πατήσω γερά κι έτσι απαντήθηκαν σχετικά γρήγορα τα ερωτήματα που αναμφισβήτητα με ταλαιπώρησαν, όπως το “γιατί σε μένα”, “ποιος με καρκίνιασε”, “αμάν τι θα γίνει”. Περισσότερο νομίζω μπήκα σε μια διαδικασία αναθεώρησης όλων μου των σχέσεων. Άλλες διέκοψα, με άλλες ασχολήθηκα πιο πολύ, προσπάθησα να βάλω τέτοιες σκέψεις σε τάξη, ίσως για να πεθάνω “καθαρός”, χωρίς συναισθηματικές τοξίνες.
Πρόσφατα είχαμε το θέμα Βέλλιου που προκάλεσε πολλές κόντρες. Μετά από αυτό θα σε ρωτήσω τι είναι θάρρος: o αγώνας μέχρι την τελική πτώση ή η ευθανασία;
Αποκλείεται να πάρω θέση σ’ ένα τέτοιο θέμα. Ο καθένας όπως το νιώθει κι ό,τι γουστάρει.
Πριν από 6 χρόνια υπογράφεις μια καμπάνια που έκανε θραύση επικοινωνιακά με τίτλο «Μακάρι Μπουτάρη». Σήμερα, πιστεύεις ότι δικαιώθηκε πολιτικά;
Ο κυρ Γιάννης, χαχαχα! Ποτέ δεν τον υποστήριξα πολιτικά, με την πλήρη έννοια του όρου. Τον υποστήριξα με όλη μου την καρδιά και τον υποστηρίζω και σήμερα το ίδιο, γιατί είναι άνθρωπος σπάνια ανοιχτόμυαλος, χωρίς κόμπλεξ, με όνειρα, οράματα και γιατί την παλεύει από τότε που τον ξέρω με όλες του τις δυνάμεις, σε όλα τα επίπεδα. Γιατί ερωτεύεται, τα βροντάει και με κάνει να μην ντρέπομαι που με αντιπροσωπεύει ως πολίτη της Θεσσαλονίκης. Είναι περισσότερο από Ευρωπαίος και έχει γραμμένους άπαντες. Τον αγαπώ, τον καμαρώνω και θα τον στηρίζω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, κι ας μου τη σπάει.
Όταν είμαστε νέοι, πιστεύουμε ότι όσο ανεβαίνουμε, τόσο πιο ελεύθεροι θα γινόμαστε. Δηλαδή, ότι οι επιλογές μας, το τι κάνουμε, θα είναι πιο πολύ στο χέρι το δικό μας. Ισχύει τελικά;
Στο απόσπασμα αυτό βλέπεις πως κλείνω ονομάζοντάς το «αυταπάτη της νεότητας». Σήμερα τι πιστεύω; Πάλι το ίδιο. Με χοντρές αναθεωρήσεις όμως. Καταρχήν την πρόσθεση των παραγόντων της μοίρας, της τύχης, της προθυμίας ανατροπής ανά πάσα στιγμή οποιασδήποτε επιλογής, χωρίς την πικρία της ήττας. Αλλά και μια αναθεώρηση των στόχων που γίνονται ίσως μεγαλώνοντας και μετατίθενται στην ουσία της ύπαρξης απέναντι στην ψευδαίσθηση της “επιτυχίας” και της “ευτυχίας” και στην επιλογή και την εμβάθυνση των σχέσεων με τους αγαπημένους ανθρώπους. Εντάξει, ποτέ δεν ξεχνώ όμως και το “συν Αθηνά και χείρα κίνει”, όσο μπορώ ρε αδελφέ…
«Χρειάζομαι πολύ χρόνο μόνος, για να με καταλαβαίνω» γράφεις στη «Βουρβουρού». Βγάζεις άκρη;
Σιγά μη βγάζω άκρη. Απλά δε βουίζει το μυαλό μου. Μαγειρεύω καθημερινά υπέροχα φαγάκια, χαζεύω το Άγιο Όρος ή καμιά περαστική γάτα στη βεράντα μου, κάνω συνεχώς μικροεπισκευές στο σπίτι και αρκετά πειράματα στους μεζέδες. Πέρσι εξειδικεύτηκα στο λιάσιμο ψαριών. Φέτος ξεκίνησα τα πειράματα με το κάπνισμα. Ψάρια, κρέατα, τυριά.
«Γιάννη, αχ, τι ωραία που ζεις» -αισιόδοξο και κλεμμένο από το «Εxtra Βall»… Μαθαίνουμε από τέτοιες συγκλονιστικές εμπειρίες ή παραμένουμε ίδιοι άνθρωποι;
Δεν πιστεύω πως αλλάζει ο άνθρωπος. Ό,τι είσαι, είσαι. Το ζητούμενο είναι να αποδέχεσαι αυτό που είσαι και σιγά σιγά να το σέβεσαι, να το εκτιμάς, να το συμπονάς, να το ανέχεσαι. Αυτό νομίζω πως είναι η δική μου δουλειά πια. Να προσπαθώ να συρρικνώσω τα μέγιστα και τα ελάχιστα σε ένα πιο βιώσιμο και δυστυχώς πιο σεμνό εύρος.
Ε, καμιά φορά δεν κάνει κακό ν’ αλλάζουμε και τον καθρέφτη που παρατηρούμε το είδωλό μας.
Από το φύλλο της THESSNEWS #27 (12-13/11/2016
