THESSNEWS
Η σεξουαλική παρενόχληση, που παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας τις τελευταίες εβδομάδες στη χώρα μας είναι μόνο μια από τις πολλές και σκοτεινές πτυχές της έμφυλης βίας. Η έμφυλη βία είναι ένα καθημερινό, παγκόσμιο φαινόμενο.
Αρθρογραφεί στην ThessNews, η Ιωάννα Κοσμοπούλου, δημοτική σύμβουλος και πρόεδρος της ΚΕΔΗΘ.
Μπορεί να τελεστεί τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο χώρο και έχει πολλές μορφές: Λεκτική, σωματική, οικονομική, ψυχολογική, ενδοοικογενειακή, βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση ή παρενόχληση έως και σεξουαλική εκμετάλλευση και εμπορία ανθρώπων (human trafficking). Τα θύματά της κυρίως γυναίκες και κορίτσια, αλλά όχι μόνο. Συχνά στρέφεται και εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων. Γενικά στρέφεται ενάντια στα πιο αδύναμα και ευάλωτα άτομα ή στα «διαφορετικά».
Το πρόβλημα τεράστιο, γιατί αν και τιμωρείται αυστηρότατα από την ελληνική νομοθεσία, αντιμετωπίζεται συχνά με δυσπιστία και προκατάληψη από την κοινωνία, που είναι αρκετές φορές «πρόθυμη» να ενοχοποιήσει το ίδιο το θύμα. Εγώ δεν θα μπω στη λογική του να δικάσω. Αν οι καταγγελίες έπρεπε να γίνουν νωρίτερα, γιατί τώρα, αν κάποιοι επιζητούν δημοσιότητα.
Εγώ μπαίνω στο πετσί της κάθε γυναίκας, που υπέστη την οποιαδήποτε μορφή βίας σε δημόσιο χώρο, στη δουλειά ή και στο ίδιο της το σπίτι. Μια φορά ή και κατ’ εξακολούθηση. Και την νιώθω απόλυτα. Και είμαι μαζί της. Γιατί τώρα; Γιατί μετά από τόσον καιρό; Γιατί μαζικά; Μα γιατί τώρα μπόρεσε, γιατί τώρα αισθάνθηκε έτοιμη, γιατί τώρα βρήκε συμμάχους, γιατί ίσως τώρα είναι λιγότερο ευάλωτη, ψυχικά, οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά.
Σκεφτήκατε όλοι εσείς που αναρωτιέστε «γιατί τώρα», πώς ζούσαν αυτές οι γυναίκες τόσα χρόνια; Αν είχαν μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή; Αν το βράδυ που ξάπλωναν, μπορούσαν να κοιμηθούν ή έμπηγαν τα νύχια στη σάρκα τους από απελπισία, θυμό ή ταπείνωση; Ναι, μπορεί να σου πάρει «μια ζωή» για να βρεις το θάρρος να καταγγείλεις δημόσια τη βία που σου ασκήθηκε, ακόμη και να την ομολογήσεις σε φίλους, καμιά φορά και στον ίδιο σου τον εαυτό. Και χρειάζεται απίστευτο θάρρος.
Γι’ αυτό λοιπόν αυτό που πρέπει να πράξουμε ως κοινωνία είναι να διαχωρίσουμε το θύμα από τον θύτη. Να σταθούμε δίπλα στους πιο αδύναμους και διαφορετικούς από τις δικές μας νόρμες, που υπέστησαν την όποιας μορφής βία και να μην τους αμφισβητούμε, αλλά να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν τον αγώνα που ξεκίνησαν. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε ότι ο θύτης είναι πάντα θύτης. Όσο ψηλά κι αν στέκεται, όσο ισχυρός κι αν είναι. Και το θύμα είναι πάντα θύμα. Και του αξίζει να πάρει τη ζωή του πίσω.
Φωτογραφία από Gerd Altmann από το Pixabay
