THESS-SKG STORIES
“Ο κόσμος έχει ανάγκη από γέλιο και μουσική”
Η Θεσσαλονίκη είναι από τις πόλεις που «γέννησε» τους μεγαλύτερους μουσικούς της ροκ σκηνής και όχι μόνο. Τα Ξύλινα Σπαθιά και οι Τρύπες τις δεκαετίες ‘80 και ‘90 στέκονται η αφορμή το ροκ να μπει στα ελληνικά ραδιόφωνα και να γίνουν ακόμα πιο γνωστά στον κόσμο.
Στην πόλη που γέννησε τους μεγαλύτερους ροκάδες, η μουσική δεν σταματάει ποτέ. Αν ψάξεις λίγο καλύτερα στα στέκια, θα βρεις γνήσιους ροκάδες να παίζουν μουσικές που δεν θα μπορείς να «ξεκολλήσεις». Ένας από αυτούς είναι και ο Τόλης Σοφιανός.
Αν έπρεπε σε λίγες σειρές να περιγράψεις ποιος είναι ο Τόλης Σοφιανός, τι θα έγραφες;
Καλαμαριώτης. Κατ’ επάγγελμα λογιστής και ερασιτεχνικά μουσικός. Πιστεύω μέσα μου ότι η μουσική αντίληψη είναι κάτι που ο Θεός ή στο δίνει ή δεν στο δίνει. Το καλλιεργείς μεν, αλλά όταν στο δίνει ο Θεός, είναι σημαντικό. Για έναν που δεν ξέρει μουσική, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει μουσική αντίληψη, είναι αυτό που, εκτός από το να ακούς τις νότες, τις βλέπεις κιόλας. Ο Θεός μού το έδωσε απλόχερα, σε αντίθεση με τα μαλλιά. Κάποια στιγμή με την κρίση αποφάσισα πως πρέπει να ασχοληθώ και επαγγελματικά, καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, γιατί μέχρι τότε έπαιζα στις παραλίες και στο σπίτι για τους φίλους μου. Όταν το λογιστικό λόγω κρίσης άρχισε να έχει δυσκολίες, είπα «Τι ξέρεις να κάνεις καλά; Αφού το αγαπάς κιόλας, θα επενδύσεις σε αυτό. Θεωρώ ότι φωνητικά δεν είμαι ο Freddie Mercury ούτε παικτικά ο Gilmour, αλλά νομίζω ότι ξεκίνησα να κάνω κάτι και το κάνω αξιοπρεπώς, για να μπορώ να απαιτώ νυχτοκάματο. Αγαπώ ιδιαίτερα την ξένη ροκ, την κλασική, δεκαετία ’60 και ’70 και πιστεύω ότι και τότε σταμάτησε η καλή ροκ μουσική. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Από εκεί και μετά είναι αντιγραφές.
Επιρροές;
Από πού να ξεκινήσω; Τα μεγάλα τέρατα της μουσικής εκείνης της εποχής που μεγάλωσα εγώ ήταν οι Led Zeppelin, Deep Purple, οι Rainbow, ήταν οι Foreigner, Jimi Hendrix, Joe Cocker, Janis Joplin, όλο το Woodstock ήταν μπαντάρες. Σαφέστατα υπάρχουν και πιο πρόσφατοι, αλλά έχω αυτό το «κόλλημα» με τους κλασικούς. Καλλιτεχνάρα ήταν και ο Prince, παρεξηγημένος μεν αλλά καλλιτεχνάρα.
Σήμερα δεν βγαίνουν τέτοιες μουσικές όμως.
Οι τότε μπάντες παίζανε με ψυχή χωρίς πολλά – πολλά ηλεκτρονικά. Και όλο το feeling που έβγαζαν ο μουσικός και ο τραγουδιστής ήταν από το παίξιμο και τη φωνή. Τώρα πια είναι όλα ψηφιακά, έχει εμπορικοποιηθεί ακόμα και η ροκ. Ηλεκτρονικά, ψηφιακά, καθόλου ψυχή, ελάχιστα πράγματα με ψυχή και αποσκοπούν όλοι στο χρήμα. Και τότε υπήρχε αυτό αλλά όχι τόσο έντονα.
Έχεις φίλους που σε ακολουθούν, λένε ότι παίζεις υπέροχα και γουστάρουν απίστευτα τα live σου.
Αυτό είναι κάτι που θα το πούνε οι άλλοι. Τώρα αν θεωρούν ότι κάνω κάτι καλά, είναι ό,τι καλύτερο για έναν καλλιτέχνη να ακούει ότι κάνεις κάτι ωραίο εκεί πάνω και γουστάρουμε από κάτω. Αυτό το βλέπω και όταν παίζω σε ένα μαγαζί και υπάρχει συμμετοχή από κάτω, το εισπράττω και το μοιράζω. Με «ανεβάζει» και όλα είναι διαφορετικά μετά. Αλλά αγαπάω και εγώ τους ανθρώπους που με τιμούν και έρχονται επανειλημμένα στα live να με ακούσουν.
Σε «γέμισε» όλο αυτό μέχρι τώρα;
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο. Ούτε εγώ το περίμενα. Αν θα μου πει ένας πελάτης να ανοίξω το γραφείο Σάββατο, θα του πω όχι, αν μου πει κάποιος εκτάκτως «σε θέλω να παίξεις στο μαγαζί», έχω φύγει με χίλια. Όταν αγαπάς κάτι είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν το περίμενα ούτε εγώ. Με έχει γεμίσει τόσο, μου έχει κάνει μόνο καλό. Έχει επηρεάσει την οικογένειά μου, η κόρη μου, που πηγαίνει ήδη στο ωδείο, θα κάτσει να γράψει- έχουμε κάνει ένα mini home studio-, είναι ενθουσιασμένη. Όλο αυτό μας έχει «δέσει». Μόνο θετικά έχω εισπράξει από την απόφασή μου να ασχοληθώ με τη μουσική…
Η μουσική σήμερα;
Μπορώ να ακούσω κάποια ελληνικά, παλιά ζεϊμπέκικα, Μητροπάνο, Διονυσίου, αλλά μη μου πεις να ακούσω τα καινούρια. Καμία ποιότητα και καμία μουσική. Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Όπως επίσης δεν μπορώ το έντεχνο. Δεν μου αρέσει αρχικά ο όρος του. Όλα τα υπόλοιπα είναι δηλαδή άτεχνα; Δεν έχω μπορέσει να καταλάβω αυτήν την έννοια ακόμα. Κατά την άποψή μου, πήρανε μια κιθάρα, μελοποιήσανε από παλιούς ποιητές δέκα στίχους και φτιάξανε κάτι «έντεχνο». Το οποίο απευθύνεται σε κάποιους κουλτουριάρηδες, σε κάποιους λίγο πιο dark, με ψυχολογικά. Όταν θέλω να βγω κάπου έξω, θέλω να πάω να διασκεδάσω, δεν θέλω να κόψω φλέβες. Στο ελληνικό ροκ υπήρχαν δυο μπάντες, οι Τρύπες και τα Ξύλινα σπαθιά, και φυσικά ο Παπακωνσταντίνου. Καθιέρωσαν το ελληνικό ροκ και έκτοτε οποιοσδήποτε άλλος βγαίνει και παίζει ροκ, τραγουδάει και μιμείται με την ίδια φωνή.
Η μουσική αύριο;
Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν διάθεση, όρεξη και πνεύμα να παίξουν καλή μουσική, θα υπάρχει. Η μουσική για μένα δεν είναι τα πριόνια. Πρέπει να έχει αρμονία και στη σύλληψη και στην εκτέλεση και στην ενορχήστρωσή της. Παντού. Να συμβαδίζει και ο στίχος αλλά το κυριότερο, να έχει μουσική συνέχεια…
INFO
Ο Τόλης Σοφιανός παίζει τον χειμώνα σε αγαπημένα στέκια της πόλης.
Για πληροφορίες, νύχτες γεμάτες μουσική και αγαπημένα τραγούδια, θα τον βρείτε στο official page στο FB: Tolis Sofianos music page
Από το φύλλο της THESSNEWS #21 (01-02/10/2016)
