Θα θυμόμαστε, λοιπόν, ότι το 2022, η Eurovisiοn, αυτός ο μουσικός τηλεοπτικός διαγωνισμός που θεσπίστηκε το 1956 για να προασπίσει την πολιτισμική συνύπαρξη και συνδιαλλαγή ανάμεσα στους λαούς, διέπρεψε.
Η Eurovision είναι ένας θεσμός που σνομπάρεται από πολλούς και καλά κάνει αν σκεφτείτε ότι υπάρχουν δεκάδες λόγοι γι’ αυτό: συμμετέχει το Ισραήλ αλλά όχι η Παλαιστίνη, οι Big Five (οι χώρες ιδρυτικά-μέλη) έχουν προνόμια έναντι των υπολοίπων συμμετεχουσών χωρών (είναι οι G8 της Eurovision σα να λέμε), από τους τηλεθεατές ψηφίζουν μόνο όσοι έχουν τη δυνατότητα του χρηματικού αντιτίμου…
Πολλοί είναι επίσης αυτοί που επικρίνουν την ποιότητα και την αισθητική που προάγει, θαρρείς και το κιτς δεν μπορεί να είναι τέχνη…
Τον Μάιο του 2022 θα θυμόμαστε ότι το κοινό της Eurovision, ένα κοινό για πανηγυρτζήδες, κατά κάποιους, έστειλε ένα ηχηρό παγκόσμιο μήνυμα. Στη Ρωσία, στο ΝΑΤΟ και όλους τούς ισχυρούς του κόσμου που εκβιάζουν με πυρηνικά, λιμό, και εξαθλίωση τους λαούς.
Θα θυμόμαστε ότι τον Μάιο του 2022 το κοινό της Eurovision έβγαλε νικητές τους Ουκρανούς. Έναν λαό που αγωνίζεται για την καθημερινότητα, παρηγορείται με τις ομορφιές της ζωής, αγαπάει τον ήλιο, τα ρεπό, τις Παρασκευές του, όπως ακριβώς κι εμείς.
Έναν λαό που σαν όλους τους λαούς του έρχονται όλα τούμπα μια πρωία γιατί οι κυβερνήσεις τους είναι αυτές που κλώθουν τη μοίρα τους. Κυβερνήσεις σαν αυτές, τις δικές μας, που εκλέγονται με 40% αποχή.
Το μήνυμα της χθεσινής ψηφοφορίας, είναι ότι είμαστε με τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους και θέλουμε τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι χαρούμενα και η γη να βγάζει παντού χορτάρι.
Το τρόπαιο στην Ουκρανία, γιατί μας στοιχειώνουν τα βράδια ο ήχος από τις σειρήνες, οι εικόνες από τα κλαμένα παιδιά στα καταφύγια, οι ουρές των προσφύγων στα σύνορα, οι ακρωτηριασμένες από νάρκες νύφες.
Όλα τα 12άρια στην Ουκρανία που κανείς δε θα θυμάται το τραγούδι της, κατά πάσα πιθανότητα, αλλά όλοι θα θυμόμαστε πόσο πονέσαμε με την εισβολή στην Ουκρανία- όχι με τα φασιστοειδή του Αζόφ και τον φαιδρό και πολεμοκάπηλο Ζελένσκι, αλλά με τον ουκρανικό λαό.
Ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του ανθρώπου.
(Ρίτσος , «Ελένη»)
Όλου του κόσμου τα «ζήτω» στον ουκρανικό λαό που μάχεται να κρατηθεί ζωντανός.
