Τέλος εποχής για τον Γιάννη Μπουτάρη στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Πολλά μπορείς να του καταλογίσεις, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Ήταν εξωστρεφής, αλλά και αθυρόστομος. Ήταν ευθύς, αλλά και ενίοτε προσβλητικός. Ήταν προοδευτικός, αλλά και προκλητικός. Ήταν των άκρων ο Μπουτάρης.
Όχι των πολιτικών άκρων. Αλλά των άκρων στο επίπεδο της συμπεριφοράς και της επικοινωνίας.
Ακραία θετικός και ακραία αρνητικός, με φανατικούς φίλους, αλλά και με φανατικούς εχθρούς. Οι διάδοχοί του στην Πρωτοβουλία δυστυχώς δεν έχουν καμία τύχη.
Γιατί; Γιατί δεν έχουν το επικοινωνιακό του χάρισμα.
Δεν το έχουν οι άνθρωποι και κανείς επικοινωνιακός σύμβουλος δεν μπορεί να τους κάνει σαν τον Μπουτάρη.
Χωρίς να κρίνω το έργο του Δημάρχου και την αποτελεσματικότητα ή αναποτελεσματικότητά του, το επικοινωνιακό του εκτόπισμα υπερκάλυπτε τυχόν αδυναμίες του.
Κακά τα ψέματα, η Πρωτοβουλία δεν έχει άλλον star, όπως είναι ο απερχόμενος Δήμαρχος.
Έχει κάποιες επιμέρους προσωπικότητες χαμηλού ή μεσαίου βεληνεκούς, αλλά όχι “οδοστρωτήρα” τύπου Μπουτάρη.
Το κενό αυτό μπορούν να το εκμεταλλευτούν οι αντίπαλοι της Πρωτοβουλίας στον δρόμο για τις κάλπες του 2019.
Τυχόν προσπάθεια αντιγραφής του επικοινωνιακού στυλ Μπουτάρη θα αποτύχει παταγωδώς, γιατί αυτό το χάρισμα είτε το έχεις είτε όχι. Δεν δημιουργείται, αλλά ούτε και διδάσκεται.
Ποια είναι λοιπόν η επικοινωνιακή παρακαταθήκη του Γιάννη Μπουτάρη;
Ότι η αντισυμβατικότητα μπορεί να θριαμβεύσει, ακόμη και εάν είσαι υποχρεωμένος να απευθυνθείς σε ένα συντηρητικό ακροατήριο.
Ο Μπουτάρης είχε την ικανότητα να λέει δυσάρεστα πράγματα χωρίς να υφίσταται ιδιαίτερες απώλειες.
Αυτό το πετύχαινε γιατί ήταν και είναι αυθεντικός.
Ό,τι διατυπώνει ασκώντας τα αυτοδιοικητικά του καθήκοντα, το πιστεύει και ως άνθρωπος.
Δεν το παίζει πολιτικός, γιατί δεν είναι πολιτικός.
Από το φύλλο της THESSNEWS #133 (24/11/2018-25/11/2018)