«Είμαστε υπέρ των κρατικών ΑΕΙ», «Εμείς είμαστε υπέρ των μη κρατικών μαζί με τα κρατικά», «Εμείς δεν θέλουμε να αλλάξει τίποτε» και «Εμείς είμαστε ενάντια σε ό,τι προτείνουν οι άλλοι όποιο και εάν είναι αυτό».
Κάπως έτσι διαρθρώνεται η άρχουσα συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος και ειδικότερα του άρθρου 16, που υπαγορεύει τη λειτουργία αυστηρά κρατικών ΑΕΙ.
Η πολιτική συζήτηση περί του παραπάνω θέματος δυστυχώς δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη στοιχεία όπως η δημοσιονομική δυνατότητα του κράτους στο πεδίο της παιδείας, η εκπαιδευτική «επανάσταση» που συντελείται σε όλο τον κόσμο λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων, οι δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης, οι ανάγκες σε καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό της αγοράς, της οικονομίας και των επιχειρήσεων κ.α.
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για όλα αυτά, παρά μόνο εάν θα παραμείνουν κρατικά τα ΑΕΙ ή θα δοθεί πλέον η δυνατότητα να δημιουργηθούν και ιδιωτικά. Το δίλημμα αυτό τίθεται για να «κολακεύονται» συγκεκριμένα τμήματα του εκλογικού σώματος, τα οποία βολεύονται με τα αμιγώς κρατικά ΑΕΙ.
«Το ποτάμι όμως δεν γυρίζει πίσω» και η ανάγκη και για μη κρατικά ΑΕΙ είναι δεδομένη.
Η σοβιετικού τύπου οργάνωση της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας δεν αντέχει πλέον.
Πρέπει ως χώρα να προχωρήσουμε και η είσοδος ιδιωτών στο ανώτατο σκαλοπάτι της εκπαίδευσης είναι μία απτή πραγματικότητα σε όλο τον Δυτικό κόσμο.
Δεν μπορούμε να αρνούμαστε την ανάπτυξη επειδή θα χαλάσουμε τη «ζαχαρένια» κάποιων πανεπιστημιακών ή των φοιτητικών νεολαίων.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε ως κοινωνία την «παραγωγή» ανέργων από πολλά τμήματα των ελληνικών ΑΕΙ.
Οι ψευδαισθήσεις του κρατισμού αποτελούν παρελθόν, το οποίο δυστυχώς το πληρώσαμε πολύ ακριβά.
Από το φύλλο της THESSNEWS #130 (03/11/2018-04/11/2018)
